Na wieki razem - Anastazja

-Kyo, chodź ze mną, zobaczysz tą zjawę... słyszysz? Mówi coś! Mówi! była w panice.

Kyo spojrzał na nią dziwnie gdyż został wyrwany z zapalania wszędzie świec dla lepszego efektu.
-Ale... ja nic nie słyszę... no ale dobrze... gdzie ta twoja zjawa... i oby to nie był znowu kot z ciągotami do kwiatków doniczkowych. - Westchnął zabierając ze sobą Kuro na rękach.
Wszedł do góry i rozejrzał się po pokoju. Zjawa siedziała dalej na łóżku, jej rysy stawały się coraz wyraźniejsze, coraz bardziej ludzkie w raz z wdzierającym się mrokiem.
Kyo rozejrzał się po pokoju nie widząc nic niezwykłego tylko Kuro wpatrywał się wielkimi oczyma w zjawę postawiwszy uszy, wpatrywał się w nią mimo iż Kyo chodził po całym pokoju.
-Tu nic nie ma. wydawało ci się. - Westchną Kyoishi.
-On mnie nie słyszy. - Odrzekła spokojnie zjawa. - Przepraszam że cię przestraszyłem. Błagam pomóż mi.

-Rzeczywiście... musiało mi się zdawać. To zejdź na dół, ja wezmę jeszcze notatki. ucałowała go w usta namiętnie. Gdy zeszedł na dół i rozpalał dalej świece, Anastazja podeszła bliżej zjawy.
-W czym mam Ci pomóc? Przecież Ty już... nie żyjesz. powiedziała.

-No dobrze jak chcesz skarbie. - Rzekł wzruszając ramionami i wracając na dół.
-To ja! Mao! Wiem że nie żyję... trudno nie zauważyć. Ale mimo tego jak to wyglądało jestem pewien że zostałem zamordowany! Nie mogę spocząć spokojnie dopóki mój oprawca nie zostanie ukarany. Musisz mi pomóc, tylko ty mnie widzisz... no i koty... ale one na niewiele się zdadzą. Wiem że nie byliśmy przyjaciółmi za mojego życia i wcześniej cię wystraszyłem ale ja naprawdę nie wiem co mam zrobić. - Rzekł smętnie zjawa.

-Kto jest oprawcą? Zgłoszę go policji! Masz jakieś dowody, takie rzeczowe? zapytała zjawy. Żeby jednak nie okłamać Kyo wzięła notatki, które leżały na łóżku.

-Co prawda nie pamiętam nic co nastąpiło przed moją śmiercią ale jestem przekonany że to na pewno ten świr Roshiel! Ostatnie co pamiętam to to że mi groził! Byłem właśnie u progu przełomowego odkrycia a on ten niewydarzony profesorek powiedział bym to porzucił bo inaczej tego pożałuję. Co za kretyn! Jak miał bym porzucić pracę swojego życia! To na pewno on! Niestety nie mam żadnych dowodów na to. Dlatego potrzebuję twojej pomocy. Musisz mi pomóc znaleźć dowody na to że to on mnie zabił. - Mao nawet jak na zimnego trupa był bardzo żywiołowy i roztrzęsiony cała tą sytuacją.

-Mogę poszukać tych dowodów... ale muszę uciekać do Kyo. Ale.. pan Roshiel? On mógł Cię zabić? Profesor?! Dziwne... ale przecież ktoś był godzinę przed Twoją śmiercią. Jak to możliwe? Mao, obiecuję, że Ci pomogę, ale proszę... nie martw się, że tego nie zrobię teraz, dobrze? Muszę iść do Kyo. dodała, ruszając na dół. Przed ostatecznym wyjściem spojrzała jeszcze na zjawę.
-I... nie strasz mnie w nocy. uśmiechnęła się, ale w sumie dziwnie, bo była wystraszona. Zeszła na dół do Kyo.
-Mam już te nota...tki? spojrzała na świeczki. -Świeczki? Ale wspaniale! i rzuciła się na szyję chłopca. -Kocham Cię! była bardzo wesołą istotą.

-Ten cały profesorek Roshiel... wydaje mu sie że jego przedmiot jest najważniejszy na świecie, ale kogo interesują jakieś wierszyki. Jesteśmy klasą bardziej ścisłowców, a jego przedmiot do niczego nam się nie przyda. Może i wygląda na pięknisia co to by muchy nie skrzywdził ale to na pewno tylko pozory. Jak mi groził już nie był takim słodkim i delikatnym pięknisiem. - Narzekał pod nosem Mao patrząc na odchodzącą dziewczynę.
-Dobra bawcie się dobrze... tylko o mnie nie zapomnij. - Rzucił na dowiedzenia.
Kyoishi właśnie otworzył butelkę najlepszego szampana z barku swoich rodziców i nalał do kieliszków, wrzucił też do kieliszka truskawkę co wyglądało naprawdę kusząco. Wszędzie dookoła były świeczki a w powietrzu unosił się słodki i wonny zapach kadzidełka.
-Pomyślałem że otworzymy szampana i uczcimy nasz związek. - Uśmiechnął się Kyo patrząc z radością na najważniejszą osobę w swoim życiu.

Anastazja była wzruszona.
-No to ja czekam na całusa! i przybliżyła się do niego. Sama na dobry początek długo go pocałowała, bardzo gorąco i namiętnie, popychając go na łóżko. Kiedy usiadł, ona usiadła na jego kolana i znów posłała mu przyjemny całus. Uśmiechnęła się uwodzicielsko i zapytała:
-I jak? Podoba się?
Będąc w tej chwili pełną optymizmu.

-Cała mi się podobasz. - Rzekł słodko. -Ale najbardziej kocham twój uśmiech. - Wyszeptał jej do ucha po czym zatopił swoje ciepłe wargi w jej rozkosznych ustach, całując ją długo i namiętnie jak by nie miało byc już nigdy jutra. W końcu dla niego była całym jego światem.
Podał jej w końcu kieliszek po czym stuknął nim o jej naczynie.
-To za nas. - Uśmiechnął się Kyo.

Napiła się z kieliszka.
-Mm, pyszne. Wspaniały ten szampan. zasmakowała się w piciu. -Ale Ty jesteś dla mnie całym światem. I mam nadzieję, że to uczucie zostanie na zawsze. wyznawała. -Jestem przeszczęśliwa, że mam kogoś takiego, jak Ty. Jesteś najwspanialszy. Kocham Cię. i uśmiechnęła się. Odłożyła kieliszek, gdyż wypiła już szampana. Przytuliła się do Kyo tak, że jej głowa zwisała na jego barku.

-Ja też cię kocham. A moment w którym cię poznałem to najpiękniejszy moment w moim życiu. - Rzekł tuląc ją do siebie ale po chwili na jego twarzy pojawił się dziwny uśmieszek.
Wstał podnosząc ją na rękach i ruszył w kierunku łóżka na którym leżały płatki róż.
Położył ją na łóżku po czym sam rzucił się obok i zaczął ją całować namiętnie.
W kominku palił się ogień a koty siedziały ogrzewając się przy płomieniach.

W różach było jej bardzo przyjemnie. Również namiętnie go całowała, trzymając go przy tym za rękę. Gdy już przestali, Anastazja zbliżyła się jeszcze bardziej do niego, trzymając Kyo nadal za rękę.
-Jest mi przyjemnie. A Tobie? zapytała go czule.

-Jak jeszcze nigdy. - Odrzekł jej tuląc ją do siebie namiętnie.
Całowali się jeszcze długo aż w końcu zmorzył ich sen, była w końcu późna godzina.
Rano obudził ją pocałunek Kyo.
-Wstawaj skarbie, musimy iśc na zajęcia. - Odezwał się słodki głos chłopaka który leżał przy niej i od jakiegoś czasu patrzył na nią z błogością spoglądając jak śpi.

Anastazja wstała.
-Dobrze, ogarnę się tylko. pocałowała go na dzień dobry. Przytuliła ciepło i spojrzała mu w oczy, potem wstała i poszła do łazienki. Umyła zęby i się cała, potem ubrała w szkolne ciuchy. Poprawiła swój krawacik {damski} i zeszła na dół do Kyo na śniadanie. Zjadła kanapki.
-Jak Ci się spało? Mi było ciepło i przyjemnie. zarzuciła temat.
-Yhh! Zapomniałam! Miałam wybrać jakiś wiersz... a dobra, przeproszę Pana Roshiela. Pewnie zrozumie. po chwili namysłu zarzuciła. Zaczęła dojadać kanapki.
-Odprowadzę Cię pod salę. dodała czuło i słodko.

Kyoishi także przyszedł do kuchni, zrobił sobie kanapkę oraz kawę, ziewnął przeciągle po czym spojrzał na Anastazję
-A myślałem że to mój obowiązek odprowadzać cię pod sale. A co do profesora Roshiela pewnie zrozumie. - Rzekł spokojnie pijąc kawę.
Stół przy którym siedzieli miał 4 krzesła, dwa były zajęte przez Kyo i Anastazję, gdy nagle wręcz niespodziewanie i gwałtownie pojawił się na wolnym krześle niespodziewany gość.
-Ahh jak mi brak kawy. - Westchnęła zjawa. Kuro i Black widząc Mao aż uciekły z powrotem do pokoju Kyo. -A tak po za tym to dzień dobry. - Przywitał się gość. Czarnowłosy spokojnie pił kawę nie widząc towarzysza.

Anastazja wyszczerzyła oczy.
-Jeśli chcesz, Kyo, możesz odprowadzić mnie pod salę. Była przestraszona, ale zjawa pewnie rozumiała.
-Czemu koty uciekły? Może coś widzą? chciała mu jednak uświadomić, że zjawa jest. Trzęsła się.

-Rzeczywiście dziwne że uciekły. Zwykle trzeba by je co najmniej gazetą odpędzać od tuńczyka. Hymmm może pognały polowac na jakaś muchę na ścianie. - Rzekł ze spokojem Kyo otwierając poranną gazetę i dalej pijąc kawę.
Mao spojrzał za kotami.
-Chyba je przestraszyłem, no ale trudno. Mam nadzieje że pamiętasz co mi obiecałaś? Musimy dopaść tego potwora który mnie tak urządził. -Rzekł Mao ze spokojem.
-Ehhh która to juz godzina? 7:30? Trzeba będzie się już zwijać na zajęcia, tym bardziej że mam cie jeszcze odprowadzić. - Rzekł zielono-oki wstając z krzesła i odkładając gazetę.
-Szykuj się. Czekam na ciebie w przedpokoju. - Rzekł Kyo wychodząc.

-Dobrze. Anastazja spojrzała jeszcze na Kyo.
-Tak, pamiętam. Mam już pomysł na zdemaskowanie gościa. szepnęła najciszej jak umiała do Mao. -Idę do szkoły, może mi się uda teraz. ponownie szepnęła.
-Już idę skarbie! krzyknęła do Kyo. Poszła w jego stronę, wzięła plecak i ubrała buty. Spojrzała jeszcze na zjawę.

Zjawa za nią rozpłynęła się w słońcu, zniknęła równie nagle jak sie pojawiła.
Koty wróciły po tuńczyka a Kyo wziął Anastazję za rękę i ruszył na uczelnię. Pod klasą pocałował ją czule nie bacząc na zazdrosne spojrzenia jej znajomych po czym poszedł na zajęcia.
Anastazja miała pierwszą lekcję z Roshielem który przywitał ją z tym swoim słodkim uśmiechem.
-Witam panią Anastazję. Mam nadzieję że lepiej się pani czuje po ostatnich wydarzeniach. -Rzekł z troską, aż trudno pomyśleć że taki człowiek o tak pięknej i delikatnej urodzie oraz spokojnych błękitnych oczach mógł być tak bezdusznym mordercą. Miał oczy prawdziwego anioła.

Anastazja dziwnie spoglądała na profesora.
-Tak, już mi lepiej. Profesorze, moglibyśmy po lekcji porozmawiać? Mam coś ekscytującego do powiedzenia. powiedziała. To był jej pomysł, który powiedziała zjawie. Powie jakieś odkrycie i ciekawe, czy jej pogrozi. No to czekamy na reakcję.

-Ależ oczywiście. - Odrzsekł spokojnie Roshiel.
Lekcja nie była zbyt fascynująca jednak wiersze które wybierał ów profesor zawsze były piękne i poruszały duszę prawdziwych artystów.
Zajęcia się skończyły, Roshiel siedział oparty na biurku. Wszyscy już opuszczali salę.
-Więc o czym chciałaś porozmawiać Anastazjo? - Zapytał spokojnie profesor. -Może o dzisiejszym wierszu?

-W sumie nie. Bo prawie odkryłam coś pięknego w wierszu i może... może zasłużę na nagrodę! Wie Pan, jakie to wspaniałe? czekała na jakąś groźbę.

-W wierszu? Ahhh to cudowne .... kiedy człowiek odkrywa w wierszu coś dla siebie, coś czego inni nie widzą. Jak w wierszu Kingi Ziomek,
"Już nawet swej miłości się wyrzeka
Bo przeczuwa co ją w piekle czeka
I tak zniknęli oboje w czarnym piór obłoku
A goście nadal w szaleńczym tańczą amoku

Za to na zakończenie balu powiem wam coś ważnego
Że to nie miłość jest, co żąda krzywdy drugiego."

Roshiel aż wstał cytując wiersz porwany nagłym przypływem weny.
-Ahhh ale nawet nie zapytałem cóż to za wiersz który tak cie oczarował? - Dopytywał z wielkim uśmiechem, stanowczo nie wyglądał jakby chciał jej w jakikolwiek sposób zagrozić, był wręcz oczarowany i zafascynowany słowami Anastazji.

Przygryzła wargę.
-Wiersz Wisławy Szymborskiej o chmurach. Gdy tego dokonam, na pewno panu pokażę. To ja już pójdę... do widzenia. Anastazja była trochę zdziwiona. Mao kłamał? Wyszła z sali czekając na Kyo.