Na wieki razem - Anastazja

Kuro i Black krzątały się po kuchni z przyjemnością plącząc się pod nogami i przeszkadzając jak tylko można. Dwa rozpieszczone kociaki domagały się pieszczot i drapania, nic sobie nie robiąc z faktu że Anastazja była zajęta.
Po paru godzinach wrócił wreszcie Kyoishi.
-Ana! Już jestem. - Krzyknął od progu chłopak. Zostawiając przy drzwiach buty oraz torbę. Wszedł do kuchni wiedziony pięknym zapachem.
-No, no. Co tu tak pięknie pachnie? - Zapytał pełnym nadziei głosem.

Anastazja podeszła bliżej do Kyo i go pocałowała w usta.
-Pyszny obiad.- odpowiedziała po chwili. -Robię pizzę, a na deser ciasto truskawkowe.- dodała po chwili. -Za chwilę pizza będzie gotowa, skarbie.- powiedziała. Przytuliła go i ucałowała ponownie.
-I jak było? Pan Roshiel nie był zły..?- troszkę zaniepokojona zapytała.

-Pizza? Cudownie, uwielbiam Pizze, ciasto truskawkowe też brzmi kusząco... chociaż ten całus był słodszy nawet od ciasta. - Uśmiechnął się Kyo.
-Profesor Roshiel powiedział że wszystko w porządku, i dziwił się co ja tu jeszcze robię. Więc odesłał mnie do domu wcześniej. W porządku facet. - Stwierdził Kyoishi.
-Swoją drogą nie uwierzysz co mnie dziś spotkało! Mieliśmy zajęcia z Doktorem Steinem, to żywa legenda Uniwersytetu Zielonogórskiego. Znany na całym świecie, od dawna mamy z nim zajęcia ale po raz pierwszy pochwalił moją pracę. Stwierdził że moje obliczenia są świetne a po zajęciach powiedział że mam talent i że chciał by zostać moim promotorem. Rozumiesz jaki to zaszczyt pracować z kimś takim jak on? - Emocjonował się Kyoishi.

-Gratuluję, ale to nic dziwnego, przecież jesteś zdolny i MASZ ten talent.- odpowiedziała na wiadomość od Kyo i go przytuliła. Ucałowała go jeszcze raz i powiedziała:
-Ja też liczę na słodkiego buziaka, hehe.- i uśmiechnęła się słodko.

-Cóż w mojej klasie wszyscy są uzdolnieni i mają talent, to aż cud że zwrócił uwagę akórat na mnie. Profesor Stein to nie byle wykładowca, to prawdziwy autorytet. Jutro mam się z nim spotkać. A właśnie! Dzwoniła do mnie ciotka Mao i powiedziała że dziś przyjdzie po jego rzeczy. - Odrzekł spokojnie ale widząc słodki uśmiech dziewczyny nie mógł sam się nie uśmiechnąć. Jego zwyczajowy zimny styl bycia aż topniał gdy tylko widział uśmiech Anastazji.
Pociągnął ją za rękę tak że tak trafiła na jego kolana.
-Buziaka? Jak sobie życzysz moja pani. - Odrzekł całując ją namiętnie.
-Moja mała kuchareczka. - Uśmiechnął się słodko.

-Moim zdaniem Ty też jesteś bardzo uzdolniony.- powiedziała. -Ciotka Mao? O, to dobrze.- odpowiedziała.
Gdy ją pocałował namiętnie spojrzała mu w oczy i po prostu się wtuliła w niego. Po chwili powstała i wzięła pizzę na duży talerz.
-Proszę, kochanie. Powiedz mi, czy wyszła.- uśmiechnęła się wesoło. Ciasto leżało przygotowane na stole. Podczas jedzenia Anastazja spytała Kyo: -Znasz może imię Amira lub Stein...? Te imiona właśnie wypowiadało to... coś. Była nadal trochę przejęta, ale gdy widziała Kyo po prostu, najzwyklej wracała do siebie. Przy nim nie stresowała się i była bardzo spokojna. Położyła rękę na stole, czekając, aż ją dotknie.

Kyo ochoczo zabrał się za jedzenie Pizzy, była przepyszna, a nawet gdyby taka nie była Kyo i tak zamierzał zjeść ją do ostatniego kawałka. Uwielbiał Pizzę, a już szczególnie taką którą zrobiła Anastazja.
-Wyśmienita. - Rzekł ledwo co przełknąwszy kolejny kawałek z wielkim uśmiechem. Był tak zaabsorbowany jedzeniem że nie wrócił uwagi na wyciągniętą dłoń Anastazji.
-Też jesteś bardzo zdolna i inteligentna, gdybyś była jak te bezmózgie plastiki to na pewno nie zwrócił bym na ciebie uwagi. Cenię w dziewczynach to że można z nimi porozmawiać. Profesor Roshiel nie gada przecież z byle kim, a ciebie uwielbia. - Odrzekł dalej pałaszując Pizzę.
-Amira i Stein? -Zamyslił się przez chwilę. - Może chodzi o profesor Steina o którym ci dziś mówiłem. Stein uczył mnie i Mao jako że chodziliśmy do tej samej klasy, ale Amira? Nie znam takiej. - Odrzekł spokojnie chłopak nadal o czymś rozmyślając.

-Dziękuję. Starałam się, by była pyszna. I dziękuję za komplementy. Jesteś najwspanialszy na świecie.- dodała, również ochoczo pałaszując pizzę.
-Bo... to coś mówiło najpierw "Amira? Amira to Ty? Siostrzyczko... dlaczego tu tak zimno? Dlaczego tak ciemno? Amira? Amira? Siostrzyczko... To Stein prawda? Amira?"... nadal mi to siedzi w głowie, jestem naprawdę przerażona...- powiedziała, kiedy skończyła jeść.

-Ehhh skarbie to był tylko zły sen. A właśnie obiecałem że pójdę z tobą do tego pokoju żeby ci pokazać że tam nic nie ma. Tylko dokończmy obiad.
-Przy mnie nie masz się czego bać. - Stwierdził pewny siebie.
Gdy tylko skończył Pizze wstał od stołu i umył po sobie talerzyk.
-No dobrze, chodźmy. Zobaczysz że nie ma się czego bać. Wczoraj był straszny dzień. Po raz pierwszy byiśmy świadkami samobójstwa... przynajmniej ja. Ale musimy jakoś sobie z tym poradzić... nie martw się nie jesteś w tym sama. -Uspokajał Kyo idąc spokojnie po schodach na górę trzymał Anastazję za rękę i prowadził ze sobą. Przekręcił kluczyk w drzwiach i otworzył pokój. Nagle ku jego przerażeniu wszędzie na ścianach, na podłodze nawet na suficie czy meblach były jakieś dziwne napisy, wzory pisane krwią.
Zamarł w przerażeniu.
-Tu nie było tego jeszcze wczoraj. - Wymamrotał pod nosem.

-I teraz mi wierzysz? Tam było coś z pustym wzrokiem, oczy błyszczały, krew spływała strumieniami po schodach.. to coś się tam darło, prosiło o pomoc! znów zaczęła ciężko oddychać. Na widok tych napisów była przerażona.
-Tu pisze... zaczęła cytować napis. Złapała mocno za rękę Kyo i rozglądała się po pokoju.
-Przecież wcześniej ktoś był u Mao... jak to możliwe? To ten ktoś mu... kazał? To jest... okropne, boję się, Kyo, co teraz? w przerażeniu i panice Anastazja usiłowała coś wydobyć ze swoich drżących, malinowych ust. Wciąż się obawiała tego 'czegoś', w końcu prosiło o pomoc, darło się, krzyczało, nawet nie miało ludzkiego głosu... wymawiało imiona... to doprawdy straszne i przerażające.
-Może on... był...nawiedzony? trochę za dużo sobie wyobrażała, acz to było możliwe.

Kyo starał się zachować spokój, przyjrzał się napisom na ścianach.
-To nie możliwe by ktoś tu wszedł, przecież jedyny klucz miałem ja, a zamknąłem to miejsce na 4 spusty. Te napisy... to jakieś wzory, są bardzo skomplikowane ledwo sam poznaję kilka. Wzory matematyczne, obliczenia, wzory chemiczne, cząsteczki... co to wszystko ma znaczyć? A dziś ma przyjechać jego ciocia... nie pokażemy jej przecież tego pokoju w tym stanie. -Rzekł wycofując się razem z Anastazją do wyjścia.
-Nawiedzony dom? Nawiedzony pokój? Nie, to nie możliwe... jestem matematykiem... ja nie wierzę w takie rzeczy... nie wierzę.. to nie możliwe.. nie wytłumaczalne.... ducha nie da sie obliczyć... to nie możliwe. - Kyo wypierał to ze świadomości.
-Uspokójmy się przez chwilę... to na pewno ma jakieś logiczne wytłumaczenie... na pewno. - Rozmyślał Kyo wycofując sie z pokoju i zamykając za sobą drzwi. Stał przez chwilę rozmyślając nad wyjaśnieniem tego razem z Anastazją w przedpokoju.
-To na pewno da się wyjaśnić... na pewno. - Powtarzał sobie gdy nagle z rozmyślań wyrwał go dzwonek do drzwi. W tej całej ciszy był jak uderzenie dzwona, Kyo aż podskoczył przerażony i wyrwany z zadumy.
-Ana? Otworzysz? To pewnie rodzina Mao. - Spróbuję jej to jakoś wytłumaczyć... o ile się da.

-Mam nadzieję, że to wytłumaczalne. Okej, już otwieram. podeszła do drzwi i otworzyła.
-Dzień dobry. przywitała się grzecznie.

W drzwiach stała starszawa kobieta około 40 lat. Rude spięte włosy, skromne eleganckie ubranie oraz skórzana teczka.
-Witam, jestem Maria Karessi, ciocia Mao. Przyszłam po jego rzeczy. Zaprowadzisz mnie do jego pokoju? -Zapytała ze spokojem.

-Tak, oczywiście, proszę za mną. Tutaj, o, tutaj na górę, po schodach. Tak, tu. zaprowadziła ciocię Mao na górę. Gdy zauważyła Kyo, spojrzała na niego, jakby mówiła "wymyśliłeś coś?".

Kyo stał przed drzwiami mocno zdenerwowany, jak on to niby ma wyjaśnić.
-Eeemmm dzień dobry. Jestem Kyoishi Laveriette, to ze mną pani rozmawiała. To pokój Mao ale chciał bym tylko ostrzec że .. nie było czasu żeby posprzątać, ani nic. - Próbował się tłumaczyć chłopak otwierając pokój. -Proszę się nie przestraszyć. - Dodał.
-Spokojnie, zabiorę tylko kilka jego rzeczy i muszę lecieć. Z resztą żaden bałagan mi nie straszny. - Odrzekła kobieta.
-Po za tym bardzo mi przykro z powodu śmierci Mao. moje kondolencje. -Mówił Kyo jak by starając się odwlec moment otworzenie ponownie pokoju.
Jednak w końcu zamek został otworzony a czarnowłosy wziął głęboki oddech uchylając drzwi. Zawiasy skrzypnęły a ich oczom ukazał sie ten sam pokój pełen porozrzucanych kartek, walających się śmieci i innych szpargałów jednak śladów krwi nigdzie nie było.
Kyo stał w drzwiach oniemiały, kobieta go minęła i weszła do środka. Przykucnęła i zaczęła pakować porozrzucane po podłodze notatki, kserówki i książki do swojej skórzanej teczki.
Kyo wszedł do środka i wziął zdjęcie z biurka przyglądając mu się uważnie. Mao stał tam z jakaś młodą dziewczyną.
W końcu podał zdjęcie w ramce ciotce Mao.
-To chyba było dla niego cenna pamiątka. Pewnie chciała by ją pani zatrzymać. -Odrzekł podając jej zdjęcie.
-Nie, raczej nie. Wezmę tylko te notatki. - Odrzekła kobieta dośc zimnym tonem.
-Ahhh rozumiem... może gdzieś między tymi notatkami jest powód dlaczego Mao to zrobił. Może jakiś list... to rozsądne. - Odrzekł Kyo po chwili namysłu po czym zaczął pomagać kobiecie pakować notatki chłopaka.

Anastazja była zdziwiona i stała wryta, patrząc tak na to. Przecież tutaj była ta krew! No ludzie, jak to możliwe? Kiedy już popakowali, kobieta zwróciła się w ich stronę. Coś tam powiedziała, Anastazja była zbyt zdziwiona, by cokolwiek zrozumieć.

Kobieta spakowała wszystkie papiery z dziwną obojętnością. Ale czemu nie chciała rzeczy osobistych siostrzeńca tylko te papierzyska? Każdy normalny jej jej miejscu chciał by z pewnością coś co by mu przypominało kochanego członka rodziny. Gdy tylko drzwi się zatrzasnęły za kobietą Kyoishi westchnął głośno.
-Jest tylko jedno wytłumaczenie tego wszystkiego. Zbiorowa halucynacja... nic innego nie przychodzi mi do głowy. Ale nie ważne. Później uprzątnę ten pokój i znajdę nowego współlokatora. Lepiej o tym wszystkim zapomnieć. - Rzekł dośc ponuro jednak po chwili ponownie się ożywił.
-Lepiej chodźmy na ciasto, wciąż nie miałem okazji go spróbować. - Rzekł nieco radośniej kierując swoje kroki do kuchni.

Anastazja również zachęciła do pójścia. Nałożyła ciasta.
-Truskawki z grządek. Smacznego, mam nadzieję, że Ci zasmakuje! i również ochoczo wzięła widelec i pojadła. Rzeczywiście było pyszne.
-Kyo, i jak Ci smakuje? zapytała, gdy napawała się smakiem ciasta.

-Smakowite! Jesteś mistrzynią w kuchni. - Zaśmiał się słodko. Po chwili nabrał truskawkę na widelczyk i zwrócił ją w stronę Anastazji.
-Powiedz aaaa... - Rzekł słodziutko podając jej widelczyk z nabitą truskaweczką.

-Aaa! powiedziała i otworzyła szeroko usta. Gdy zasmakowała truskawki, uśmiechnęła się słodka i obdarzyła Kyo szczerym całusem. Położyła rękę na stół i spojrzała uwodzicielsko na Kyo. Miała przymrużone oczy i brodę przy szyi, wyglądała ponętnie.

-Wyglądasz naprawdę uroczo. -Stwierdził z uśmiechem. -Ale to nic nowego... ty zawsze wyglądasz uroczo. - Zaśmiał się obdarzając ją słodkim uśmiechem.
Zbliżał się wieczór, słońce chyliło się już ku zachodowi.
-Wiesz, myślę że w świetle ostatnich wydarzeń bezpieczniej będzie jeśli będziesz spała w moim pokoju razem ze mną i kociakami. To wcale nie to że chcę cię zaciągnąć o siebie by mieć cię jak najbliżej. - Zaśmiał się nieco zakłopotany i zawstydzony. -No dobra własnie o to chodzi... ale bezpieczeństwo to też ważna sprawa. - Odrzekł słodko. -To weź swoje rzeczy ze swojego pokoju i przenieś je do mnie. Najlepiej zanim nastanie noc. Ja przygotuję ci szafkę i łóżko u siebie. -Rzekł spokojnie i ruszył ku swojemu pokojowi.

-Ty też jesteś bardzo uroczy. zaśmiała się.
-Cieszę sie, że będziemy blisko siebie, w końcu jesteśmy parą.
Gdy weszła do pokoju spojrzała przelotnie na stłuczoną doniczkę i wzięła ze sobą rzeczy. Telefon, laptop, książki, zeszyty, plecak, ubrania... wszystko miała w jednej torbie, co było najlepsze. Kątem oka zauważyła, jak Kyo bierze świeczki. Wolno i najciszej jak umiała zeszła na dół i chwilkę poczekała pod pokojem Kyo. W końcu weszła.
-Wszystko już mam. powiedziała będąc promiennie uśmiechniętą.

Gdy tylko weszła do swojego pokoju zobaczyła że jakaś ciemna bezkształtna postać niczym stworzona z cienia ze świetlistymi oczyma siedzi na jej łóżku, odwróciła głowę w jej stronę pod takim kontem pod jakim żaden człowiek nie był w stanie jej obrócić.
Postać siedziała tam jak gdyby nigdy nic. Spoglądała na Anastazję pustymi oczyma. Co to było? Czego chciało?

Anastazja zanim wzięła notatkę z łóżka ujrzała zjawę. To znowu TA zjawa! Pisnęła okropnie głośno i zbiegła na dół, zabierając przy tym walizkę.
-Kyo! To ta zjawa! U mnie na łóżku!!! krzyknęła i oddychała ponownie ciężko, dyszała.

-Czekaj chwilkę! Nie uciekaj! Widzisz mnie prawda? Słyszysz, prawda? Ohhhh jak dobrze.... już sie bałem że nie będę mógł już nigdy więcej z nikim porozmawiać. - Rzekła zjawa.
-Wybacz za to wczorajsze, nie chciałem cię przestraszyć, ale wiesz trudno się przyzwyczaić do bycia martwym. Nawet umarli mogą doznać lekkiego szoku przy swojej nagłej i niespodziewanej śmierci. - Tłumaczył duch, ostatnie promienie zachodzącego słońca przenikały przez cienistą postać jak gdyby nie istniała. Jej twarz w raz z zapadającym mrokiem stawała sie coraz bardziej wyrazista. To był człowiek. Oczy wyglądały na nieco mniej puste i bez wyrazu.