Na wieki razem - Anastazja

Ucieszyła się z tego, że Chrona mimo to jej ufa. Spojrzała na Kyo, rzeczywiście nie lubił profesora. Postanowiła go  później wypytać. 
-Ano, w sumie dobrze. Katan zaprasza nas o siódmej do siebie na kolację, bo ktoś do niego przyjeżdża i chce to uczcić... no i mówił, że cieszyłby się z naszej obecności. To jak?
-A, no i jest ten nowy uczeń. Rociel posadził go obok mnie. Chłopak, Jukiro. Mam go oprowadzić kiedyś po uczelni. powiedziała, nie chciała jednak mówić, że sypał komplementami, bo nie chciała, żeby Kyo był zły.

-To miło z twojej strony skarbie ze chcesz mu pomóc, zawsze jesteś taka uczynna. - Rzekł przyjaźnie. Po chwili się zamyślił i dotarło do niego co powiedziała wcześniej.
-Wuj Katan nas zaprasza? Ten Katan? - Dziwił się mocno.
-Jesteś pewna? - Dopytywał lekko nie dowierzając temu co usłyszał. 
Nagle jakaś kobieta podbiegła i rzuciła się Chronie na szyję prawie ze łzami w oczach.
-Chrona! Dobry Boże jak sie cieszę że cię znalazłam! - Wrzasnęła kobieta tuląc do siebie dziewczynkę.

-Ano.. trochę się obawiam paru rzeczy, ale chyba powinno być dobrze. rzekła lekko zaniepokojona. 
-Tak. Rano dosiadł się do mnie i Sabi i był strasznie miły, po czym zaprosił nas. Zdziwiło mnie to, no ale... faktycznie, to było dziwne. Ale dziwniejsze było to, co się wydarzyło teraz.
-Przepraszam, kim pani jest?! rzekła Ana w strachu o Chronę.

-Pani profesor? - Zdziwił się Kyo widząc kobietę tulącą Chronę.
Kobieta miała włosy w kolorze ciemny blond, z przodu dłuższe z tyłu nieco krótsze, przyjazny wyraz twarzy i miodowe oczy. Kobieta była naprawdę piękna.
-Ahhh przepraszam bardzo, po prostu strasznie się cieszę. -Wytłumaczyła spoglądając na Anastazję.
-To moja córeczka Chrona. - Dodała po czym spojrzała na dziewczynkę.
-Tak się cieszę że cię znalazłam, wiesz jak bardzo sie bałam że coś ci się stało skarbie? - Rzekła prawie ze łzami w oczach.
-Błagam nie strasz mnie już tak więcej, nie zniosę twojej kolejnej ucieczki. - W kącikach oczu kobiety błyszczały autentyczne łzy niczym drobne diamenciki.
Spojrzał także na Kyo.
-Pan Lavariette zgadza się? - Zapytała.
-Tak, to niesamowite ze zapamiętała pani moje nazwisko po jednych zajęciach. - Rzekł Kyo z podziwem.
-Jak mogła bym zapomnieć tak pilnego studenta. - Uśmiechnęła się kobieta. Ponownie jej wzrok zwrócił się ku Anastazji.
-Wybacz moja droga, nazywam się Viletta Raine, od dziś wykładam na Uniwersytecie Zielonogórskim. A to moja córeczka Chrona. Tak bardzo wam dziękuję ze się nią zajęliście. Ale z pewnością jestem wam winna jakieś wyjaśnienia. Pozwólcie że zaproszę was do uniwersyteckiego baru na kawę, chociaż tyle mogę zrobić.
Chrona w ramionach kobiety nie wyglądała na zbyt zadowoloną, ale może to dlatego że przy uścisku była duszona przez wielkie piersi kobiety. XD

Anastazja przestraszyła się o Chronę, widząc jej niezadowolenie. Patrzyła zimnym wzrokiem na nauczycielkę. Już coś zbytnio jej nie lubiła, w dodatku, że mogła w Kyo wzbudzać nie wiadomo co. Nie, tylko nie to! Do tego zabierze Chronę? Jak to? Pfff, chciałaby!
-Miło mi... wie pani, śpieszno nam niestety na ważne spotkanie, a Chrona miała zostać u nas w domu. Jak to teraz ma wyglądać...? zapytała pełna troski i zimnego tonu. Nawet Kyo mógł nie spodziewać się po niej takiej oschłości, Ana była z natury miłą kobietą, wzbudzającą respekt i sentyment u wielu ludzi. Nie wiadomo, co do głowy jej strzeliło, może zazdrość? W końcu była to piękna kobieta, bała się, że jeszcze jej zabierze Kyo. Może to głupie myśli, ale jak to jest na studiach? Tyle się słyszy o romansach pomiędzy uczniem a nauczycielką! Nieee, tak na pewno nie będzie, już Ana o to zadba. Od razu złapała Kyo za rękę i przysunęła się do niego, patrząc ciągle na Chronę. Jej wzrok był dość straszny, kiedy przechodził na profesor. Starała się to zatrzymać, ale to było dość ciężkie. Nie chciała tracić Chrony.
-Pani na pewno jest jej matką...? spytała łamliwym głosem i wzięła wdech, po czym głębszy wydech. Spojrzała jeszcze raz błogo na Chronę i już zaczęła za nią tęsknić. Była dla niej kimś bardzo ważnym, takie kochane dziecko.

Kobieta nie rozumiała zachowania Anastazji, przecież była dla nich taka miła, chciała zabrać ich na kawę i wyjaśnić sprawę. 
-Ana co ty wyprawiasz? - Zapytał nieco rozdrażniony Kyo.
-Rozumiem że się martwisz o Chronę, to naprawdę miłe z twojej strony. Cieszę się że znalazła tak miłych ludzi którzy jej pomogli. - Uśmiechnęła się kobieta, mimo zimnego tonu Any Villeta wciąż była nad wyraz miła i stwierdziła że zachowanie any jest podyktowane troską.
-Jeśli chcesz pokaże ci stosowne dokumenty ale myślę że to nie będzie konieczne prawda Chrona skarbie? - Zwróciła się do dziewczynki. 
-Tak, to moja mama. - Rzekła spokojnie Chrona bez uśmiechu, wyglądała nawet na nieco zaniepokojoną. Kobieta widocznie to zauważyła bo podeszła do niej i pogładziła dziewczynkę delikatnie po głowie.
-No już dobrze skarbie, nie jestem zla o to że uciekłaś. Już dobrze, obiecuję że ten człowiek już nas nie skrzywdzi, tylko wróć ze mną do domu. - Rzekła ze smutnymi oczyma.
Jaki człowiek? Ktoś je obie skrzywdził? Cóż za straszna tajemnica musiała się skrywać za tymi wielkimi błękitnymi oczyma Chrony.
Po chwili dziewczynka się rozpłakała i rzuciła w ramiona matki.
Ta gładziła ją delikatnie po głowie.
-Proszę was.... pozwólcie mi wyjaśnić. - Poprosiła jeszcze raz, tym razem bardziej zwracając się do Any.

Ana spojrzała na Kyo, w jej oczach było coś dziwnego. Smutek, złość? Nie wiadomo. Nikt nie mógł odgadnąć. Postanowiła się uspokoić, spojrzała w dół, wzięła wdech i spojrzała na Chronę.
-Chrona, nie płacz... taka piękna dziewczynka nie może płakać. powiedziała do niej. Spojrzała na kobietę ze zrozumieniem.
-Chyba wiem, o kim pani mówi. Pamiętam pierwsze spotkanie moje i Chrony... może pójdźmy do tego baru, Chrona się przynajmniej uspokoi. i spojrzała na nią, przywracając swój piękny uśmiech.
-Możemy pójść. Chodźmy. rzekła, patrząc na zegarek, żeby się nie spóźnić do Katana. Co jak co, ale wolała być punktualna.

Co prawda to prawda, na spotkanie z Katanem lepiej było przyjść punktualnie. Kobieta posłała Anastazji łagodny uśmiech.
Razem udali się do kafejki i usiedli przy stoliku. Kobieta zamówiła każdemu to co chciał dla siebie herbatę a dla Chrony gorącą czekoladę na poprawę humoru, oczywiście zapłaciła za całość zamówienia. Miała wracać do domu, zostawić Anę i Kyo, a już tak dobrze się u nich poczuła, trudno z pewnością będzie jej odejść. Nie wspominając już o tym że Kyoishi też się do niej przywiązał. 
-Więc chciała bym wam bardzo podziękować że to że zajęliście się moją córką. Jednak winna wam jestem z pewnością jakieś wyjaśnienia. Więc to wszystko moja wina... - Głos uwiązł jej w gardle.
-Rozwiodłam się z ojcem Chrony wiele lat temu. Później poznałam przystojnego mężczyznę w którym od razu się zakochałam. Był wspaniały, ciepły, kochający dobry dla mnie i Chrony. Więc ponownie wyszłam za mąż, mimo iż po dramacie jaki przeszłam z ojcem Chrony obiecałam sobie że już nigdy sie nie zakocham, ale stało się. Wtedy dostałam ofertę wyjazdu na rok za granicę do niezwykle prestiżowego ośrodka..... i.... i... ja się zgodziłam. To miał być tylko rok, a potem miałam wrócić z powrotem do kraju. To była dla mnie szansa, nie mogłam odmówić. - Kobieta miała wrażenie że jej gardło wręcz się zaciska lecz kontynuowała.
-Postanowiłam zostawić Chronę pod opieką mojego nowego mężą. Byłam przekonana że z nim będzie bezpieczna. Jednak gdy wróciłam okazało się jak bardzo sie myliłam. Ten człowiek okazał się być potworem! -Wrzasnęła z rozpaczą.
-Nie chciał oddać mi mojej córeczki! Mojej kochanej córeczki! Dopiero drogą sądową udało mi się ją odzyskać. Okazało się też że się nad nią znęcał, głodził, bił.... ja... ja nie wiedziałam. Nie wiem jak mogłam być tak ślepa. I nawet teraz... nie daje nam spokoju. Chrona uciekła przez niego. On nie daje nam spokoju! - Mówiła prawie ze łzami w oczach kobieta. Widać było że ona i Chrona musiały naprawdę wiele przejść.

Ana aż uderzyła pięścią o stół.
-Co za śmieć! wrzasnęła zbulwersowana.
-Tylko go dopadnę, porozrywam mu te flaki i nimi jeszcze go uduszę! Niech ja go tylko spotkam! Tylko go dopadnę! Obiecuję, że zapłaci za wszystko! Niech tylko się tu pojawi, to już nigdy tu nie wróci, z kraju wyjedzie! Ja dam, gnojkowi jednemu! Co to za mężczyzna bijący kobiety?! Jak tak można?! Dopadnę go, obiecuję!! zdenerwowana nie umiała panować nad sobą. Znów jej wzrok stał się chłodny, ale usiadła z powrotem, by nie robić zamieszania.
-Tylko dopadnę śmiecia... burknęła cicho.
-Jak tak mógł? Nie daje Wam spokoju? Trzeba zgłosić go na policję, niech gnije w więzieniu! ponownie się zdenerwowała, zaciskała tylko pięści na kolanach. Patrzyła na biedną Chronę i jej matkę.
-Obiecuję, że zapłaci za to. powiedziała. Nie chciała wystraszyć Chrony, więc dodała:
-Chrono, wszystko będzie dobrze. Nie pozwolę Cię więcej skrzywdzić ani Twojej mamy! Tak nie może być! i uśmiechnęła się do nich obu troskliwie.

-Ma zakaz zbliżania się do nas, ale obawiam się że to go nie powstrzyma. Boję się że znowu może mi chcieć zabrać Chronę. - Rzekła z bólem w sercu.
Po czym podała Anastazji swoją wizytówkę i jakieś zdjęcie.
-To on, mieszka w innym mieście więc jeśli przyjedzie do Zielonej Góry to z pewnością po nas, więc gdybyś go zobaczyła proszę daj mi znać. Tu masz mój telefon kontaktowy.
-Ana musimy już iść. Przepraszamy panią, ale na nas czas. - Rzekł Kyo. - I dziękujemy za kawę.
-Rozumiem. My też już lepiej pójdziemy. - Rzekła kobieta wstając.
Chrona wstała i podeszła do Anastazji i Kyo, z pewnością chciała sie pożegnać, ale jesli to zrobi, jeśli się z nią pożegna to będzie oznaczało że będzie musiała odejść. Stała więc tak ze smutnymi oczyma. Może lepiej jeśli Ana wykna ten trudny krok.

-Tylko go dopadnę. rzekła zimnym tonem.
Kiedy miało dość do pożegnania, Anastazji napłynęły łzy do oczu. Spojrzała na malutką Chronę przed nią.
-Będę za Tobą tęsknić, kochanie. Nie płacz, ja też się postaram. Jeśli chcesz, będę Ciebie czasem odwiedzać. I proszę, uśmiechaj się dużo, jesteś piękną dziewczynką i masz wspaniałą mamę. Na pewno dacie radę. rzekła łamliwym głosem, kiedy przytuliła do siebie Chronę, lekko szlochnęła i pociągnęła nosem. Chciała się przytulać jak najdłużej, to dziecko było wspaniałe.
-Nigdy Cię nie zapomnę. Pamiętaj, trzymaj się mamy i dobrego, nigdy nie pozwól, by ktoś Cię krzywdził. rzekła, ale musiała przerwać, bo nieomal się rozpłakała.

Dziewczynka wyglądała na taką smutną, jednak z jej oczu nie płynęły zły. Przytakiwała na słowa Anastazji.
-Dziękuję, dziękuję za najlepsze dni mojego życia... - Szepnęła smutno dziewczynka tuląc się do Anastazji.
-Trzymaj się malutka, z kochającą mamą też na pewno będzie ci dobrze. - Pogłaskał ją po główce po czym zabrał Anastazję.
-Chodź skarbie musimy już iść. - Rzekł do niej biorąc ją za rękę.
-Koniecznie musicie nas jeszcze odwiedzić. - Rzekła kobieta z uśmiechem.
Gdy się pożegnali Chrona dalej tak stała, smutna z błyszczącymi oczyma. Anastazja i Kyo odeszli już kawałek gdy dziewczynka wybuchnęła łzami.
-Nie zostawiajcie mnie proszę! - Wrzasnęła za nimi zalewając się łzami z rozpaczą. Jednak mama szybko ją uspokoiła i zabrała ze sobą.
Kyo wiedział jak to wszystko jest trudne dla niego, dla Chrony i w końcu dla Anastazji. Bał się ze będzie chciała wrócić do dziewczynki więc trzymał ją mocno za rękę.

Anastazja patrzyła tylko w ziemię, idąc obok Kyo za rękę. Miała szklane oczy i próbowała nie mrugać, by łzy nie wypłynęły jej z oczu. Nie chciała jej tracić, a jej płacz ją tylko pogrążał. Czasami odwracała się za siebie, ale dziecka już nie ujrzała, a w wyobraźni miała tylko moment jej płaczu. Pociągnęła tylko nosem, próbowała się uspokoić, bo jeszcze Katan czeka. Żeby droga nudna nie była i atmosfera napięta, spytała:
-Boisz się tego spotkania...? i spojrzała na Kyo ze wciąż szklanymi oczyma. Jej błękitne tęczówki z granatową obwódką błyszczały na tle śniegu, były wręcz piękne. Jej niebieskie oczęta mówiły wszystko. Mrugnęła, a po jej policzku poleciała łza, ale szybo ją starła, żeby nic nie było widać. Chrząknęła, że niby ma chrypkę. Spojrzała raz w śnieg i czekała na odpowiedź Kyo. Dodała po chwili:
-Bo ja się szczerze obawiam. Był jakiś przesadnie miły, brakowało tylko tego, żeby zaczął śpiewać. Usiadł do nas i powiedział, czy można a potem "nie przeszkadzam Wam dziewczynki?" z taką troską w głosie. Nie rozumiem... westchnęła.

Kyo zatrzymał się na chwilę gdy byli już spory kawałek od uniwersytetu. Westchnął głęboko po czym przytulił Anastazję do siebie.
-Nie płacz proszę, przecież nie tracimy jej na zawsze prawda? Będziesz mogła ją odwiedzać kiedy tylko zechcesz, ale z mamą będzie jej lepiej. Wydaje sie być miłą kobietą i dba o córkę. To dla jej dobra. - Rzekł spokojnym i troskliwym głosem Kyo tuląc ją do siebie.
Za chwilę się spóźnią ale jakoś nie przejmował się tym aż tak bardzo.
-Nie boję się, ty też nie powinnaś, to tylko kolacja, Przecież nic nam nie zrobi.

Ana nie chciała płakać, bo wiedziała, że Kyo nie lubi tego widoku.
-Dobrze... kiedy mnie przytulasz i przy mnie jesteś od razu mi lepiej. rzekła. Chciała go dopytać, czemu tak tamtego profesora nie lubi, ale faktycznie, zaraz się spóźnią. Musi to przenieść na wieczór. Jakiś wspólny.
-Mam nadzieję. Ciekawi mnie, kto to taki przyjeżdża. rzekła i wzięła Kyo za rękę.
-Chodź, bo się spóźnimy. i obdarzyła go krótkim pocałunkiem w usta.

Na całe szczęście zdążyli na czas. W drzwiach przywitał ich nikt inny jak tylko Katan cały rozanielony.
-Zapraszam. Cieszy mnie że przyszliście. - Rzekł spokojnie i z uśmiechem.
-Może zabrać wasze płaszcze? - Zapytał grzecznie.
Kyo zrobił głupią od razu na wejściu i tak mu zostało. Jego wuj się uśmiecha? Cieszy go ich wizyta? Chce zabrać ich kurtki? na myśl cisnęło się "kim jesteś i co zrobiłeś z Katenem?" O.o
Srebrno włosy mężczyzna zabrał ich do pokoju gdzie był syto i wystawnie zastawiony stół.
-Usiądźcie, zaraz pieczona kaczka powinna dojść. Dobrze że przyszliście przed przybyciem głównego gościa. Na pewno ucieszy się na twój widok Kyo. Ile to już lat? - Rzekł z uśmiechem Katan.
-Chyba nie chcesz powiedzieć że... - Mina Kyo wygięła się w jeszcze dziwniejszy sposób, ale wtedy usłyszeli dźwięk piekarnika.
-O chyba kaczka w warzywach gotowa. - Rzekł mężczyzna i wyszedł do kuchni. Kyo został tak z tą głupia zszokowaną miną.
Czekaj.... Katan potrafi gotować? O.o Teraz ja też mam ta głupią minę co Kyo.

Ana była zdziwiona jego zachowaniem. Zauważyła dziwną minę Kyo. Rozejrzała się po ładnym domu, szykownym stole i elegancko ubranego Katana. Zastanawiała się, kto to taki ma przyjechać. Kaczka? O matko, to musi być ktoś rzeczywiście ważny. Kiedy Katan odszedł, Ana szepnęła do Kyo:
-Kto..? i spojrzała na niego dziwnie. Była trochę zmieszana, że nic nie wie o swoim ukochanym. Miała zamiar go wypytać o pare rzeczy, jeśli będzie chciał powiedzieć. Powinien ufać swojej dziewczynie, tak jak ona mu. Poprawiła jego włosy i oczekiwała na odpowiedź, wypatrując tylko, czy Katan nie idzie.

-To... to... - Kyo nie wiedział jak zacząć jej opowiadać. Ale okazało się że chyba nie będzie musiał bo ktoś zadzwonił do drzwi.
-Kyo otworzysz? -Zawołał Katan z kuchni będąc przejęty przygotowywaniem Kaczki.
Kio wstał z miejsca i rusył do drzwi, po chwili wrócił do pokoju a u jeg boku szedł ten sam chłopak którego rano spotkała Anastazja. Jukiro.
-Miło cię widzieć kuzynku. - Rzekł chłopak z rozbrajającym uśmiechem.

Anastazja nie dowierzała temu, który stał w drzwiach. Wstała zszokowana i bała się niesamowicie jego reakcji. I stąd go kojarzyła! Przestraszyła się, że jeszcze dojdzie do nieporozumień. Ile ona jeszcze o Kyoishim nie wie? Totalny szok! Jak to? Anastazja stała i nie dowierzała własnym oczom. Czekała tylko na reakcję, serce było jej mocno, spojrzała się w ziemię i wyszła trochę przed stół, by nie było, że siedzi jak ostatnia królewna i nikim się nie przejmuje.

Wyraźnie nie zadowolony Kyo próbował przedstawić Anastazji nowego chłopaka.
-Ana to jest ... - Lecz nie zdążył dokończyć gdyż zaskoczyła go żywa reakcja Jukiego.
-I nawet jest ta piękna dama z rana. Ale co ty tu właściwie robisz? Też chciałaś mnie przywitać ponownie w domu? Ale przecież nie dawałem ci swojego adresu. - Dziwił się chłopak, a słowa jego przepełnione były entuzjazmem. Podszedł do Any i chciał ją chwycić za rękę.
Kyo stał jak wryty, oni się znają? Przecież to nie może być ten chłopak z którym rano umówił się Anastazja, prawda? Nie możliwe!
Nagle Kyoishiego porwała fala wściekłości. Rzucił się na Jukiego i chciał go uderzyć w twarz. Był niczym rozjuszona bestia.
Na całe szczęście Jukari się uchylił i pięść Kyo świsnęła mu tylko przed nosem. Tak gwałtowna reakcja chłopaka trochę go zdziwiła.
Kyo stał oddychając głęboko z ogniem w oczach. Juki spojrzał na niego z poważną miną, po czym uśmiechnął się głupio.
-Nadal tak powolny jak wtedy kiedy biliśmy się na żarty jako dzieci. - Skomentował.
-Prałeś mnie bo byłeś większy i starszy, i ty to nazywasz żartami? - Rzekł zdenerwowany Kyo.
-Oj daj spokój kuzynku, tylko się bawiliśmy, a ty nadal to rozpamiętujesz. - Jukiro wzruszył ramionami.
Nagle wszedł do pokoju Katan.
-Co tu się dzieje? - Zapytał.
-Nic takiego tato, tylko rozmawiamy. - Rzekł w odpowiedzi młodzieniec. Gdyby powiedział Katanowi że Kyo próbował go pobić ten z pewnością był by bardzo wściekły, na szczęście ten go nie wydał.
-Więc poznaj Anastazję dziewczynę Kyoishiego. Zaprosiłem ich oboje. - Rzekł radośnie Katan.
-A więc to o to tyle szumu. - Skomentował chłopak wreszcie rozumiejąc dlaczego Kyo sie na niego rzucił.

Anastazja zmieszała się mocno na słowa "piękna dama", kiedy Kyo był obok. Wiedziała jednak, że Kyo ją kocha i czuła się lepiej. Kiedy Juki chciał podejść i złapać ją za rękę, postawiła nogę w tył jakby to było coś złego. Wtem zauważyła zdenerwowanego Kyo.
-Kyo! krzyknęła i stanęła obok i złapała go za dłoń. -Spokojnie... proszę. spojrzała na niego, a potem na Jukiego. 
Kiedy wszedł Katan od razu się przestraszyła. Kyo stał nadal wściekły, a Ana nie mogła go powstrzymać. 
-Chodź, Kyoishi. i złapała go mocniej za rękę. Kiedy Juki nagle zrozumiał, że Ana jest jego dziewczyną, spojrzała na niego z miną "no coś Ty..." i wzięła Kyo bliżej siebie, by nie wariował ponownie. 
-Spokojnie. szepnęła mu na ucho i pocałowała go w policzek.

Całe szczęście że chłopak nie wydał Kyo przed Katanem. Ale właściwie czemu tego nie zrobił? W końcu Kyo chciał mu zrobić krzywdę.
Mężczyzna wniósł na stół pieczoną kaczkę w warzywach. Z uśmiechem na twarzy. Kyo usiadł na sofie obok Anastazji, nadal aż wrzało w nim z wściekłości.
Jukari siedział lekko zniesmaczony całą sytuacją, dobrze chociaż że Katan się cieszył.
-Więc jak się już pewnie domyśleliście dzisiejsza kolacja jest na cześć Jukariego. Przyjechał tu na studia, do tego dostał się do elitarnej klasy Kyoishiego. Więc zostaje na dłużej. Jest co świętować. - Rzekł Katan gładząc chłopca po głowie. 
Jak to do klasy Kyo? Przecież chodzi z nią na zajęcia.
-Tato, to przecież nic takiego. - Odrzekł zakłopotany Juki. Więc Anastazja dobrze słyszała, Jukari jest synem Katana. Chyba za dużo niespodziewanych wiadomości jak na jeden dzień.
-Upiekłem moją specjalność, kaczkę z warzywami w sosie beszamelowym. Mam nadzieję że będzie wam smakowała. - Uśmiechnął się mężczyzna nakładając wszystkim.

Anastazja oglądała tylko jak pilny obserwator toku wydarzeń. Z rytmu wybiło ją to, że Jukari ma chodzić z Kyo do klasy, a przecież i poranku widziała go jeszcze obok siebie! W ławce. Trochę to dziwne. Postanowiła jednak słuchać dalej słów Katana, dopiero teraz zauważyła, że profesor jest ojcem Jukiego. 
-No, to gratuluję, Jukari.. rzekła i poprawiła włosy, przybliżając się do Kyoishiego. Nie chciała być wredna i złościć się na Jukiego, więc pogratulowała mu, gdyż tak wypadało. Spojrzała jeszcze badawczo na każdego, potem przeniosła wzrok na Kyo i położyła swoją rękę na jego, by się uspokoił, kiedy jego twarz wybuchała jak wściekły wulkan z zdenerwowania.

-W swojej starej szkole miał najlepsze oceny, najlepszy na roku. A teraz do tego chce studiować dwa kierunki. Ambice to przejął po mnie. Kiedy byłem w twoim wieku też dobrze się uczyłem. Uczęszczałem do elitarnych szkół i dostawałem wiele nagród.
- Mówił Katan wychwalając Jukariego pod niebiosa.
-Tato... - Mruknął tylko Juki zawstydzony tym wszystkim.
Dopiero teraz gdy emocje trochę opadły można było się przyjrzeć dwu piętrowemu domku jednorodzinnego urządzonemu przestronnie i z gustem. Jednak mało było tu ozdób większość rzeczy miała użytkowy charakter. To nie było w stylu Katana by trzymać coś co nie ma żadnej funkcji. Na ścianach wisiały dyplomy, trofea i zdjęcia. Większość należała do Jukariego, musiał być dumny z syna. Parę zdjęć ich obojga. Co dziwne brak zdjęć żony.
Dania na stole były wykwintne i wyglądały przepysznie.
Kyo nieco się uspokoił i tylko czasem omiótł nienawistnym spojrzeniem Jugiego.

Anastazja słuchała tylko czujnie każdego słowa Katana, śledziła każdy jego ruch uśmiechając się czasem, gdy tylko spojrzał na nią. Co trochę spoglądała na Jukiego, a to na Kyo. Kiedy jej chłopak spoglądał na kuzyna kipiącym nienawiścią spojrzeniem, starał zwrócić uwagę bardziej na siebie jak tylko mogła. Wiedziała, że Katanowi zależy na tym, by kolacja wypadła jak najlepiej. 
-Ehm...- napomknęła -Too, Jukari, jesteś tu pierwszy raz?- dokończyła głupio, albowiem wiedziała, że jest tu nowy, wnioskując z porannej rozmowy.