Na wieki razem - Anastazja

-Nie za dużo tych "naj"? - Zaśmiał się delikatnie, mówiąc szczerze lubił słuchać komplementów ale to chyba jak każdy, a te od jego słoneczka były dla niego najdroższe. Cieszył się teraz że ma ją blisko przy sobie i rozkoszował się każdą minutą która zdawała się być wiecznością.
-Też cię kocham najmocniej na świecie. -Pocałował ją słodko w nosek który do niego zbliżyła.
Nagle do kuchni weszła Sabrea przeciągając się zaspana. Kyo prawie zapomniał ze nie są tu sami.
Dziewczyna spojrzała zaskoczona widokiem kochanków w kuchni i uśmiechnęła się głupio. Z pewnością przyszła zrobić sobie śniadanie przed zajęciami, w końcu mieli tylko jedną kuchnię.
-Eeee nie przeszkadzajcie sobie, zjem coś na uczelni. - Rzekła pospiesznie uciekając z kuchni. Dobrze że nie należała do tych osób które nie potrafią zrozumieć że czasem sie ich nie chce.
Kyo westchnął ze spokojnym uśmiechem.
-No to teraz będzie mnie miała za jakiegoś zbereźnika. - Zaśmiał się nadal trzymając w ramionach Anastazję.

-Za mało, mój kochany. przytuliła się do niego ponownie. Zaśmiała się lekko z gilgotek jakie poczuła po pocałunku w nos i zmrużyła przy tym oczy. 
Anastazja przestraszyła się wejścia koleżanki. Faktycznie, nie są tu sami, a to trochę głupia sytuacja, jak zastaje się kogoś nagle, kiedy jest się w takiej chwili. Mimo to nie przejęła się tym tak mocno, tylko rozkoszowała się bliskością Kyo. 
-Wcale niee... zaśmiała się przy tym.
-Kyo, czy to prawda, że ktoś nowy ma być na uczelni? Jakieś pogłoski krążą i chciałam się spytać. spytała, spoglądając badawczo na chłopaka, po chwili wracając do przyjemnego tulenia.
-I tak przy okazji, nie wiem czy wiesz, ale uwielbiam się przytulać i całować. i zamknęła oczy, wdychając jego przyjemny zapach i rozkoszując się bliskością i ciepłem jego ciała.

-Słyszałem że mamy mieć kogoś nowego na roku, to dziwne że przyjęli kogoś do tak elitarnej klasy jak moja i to w środku roku. Dziwne. Po za tym na naszą uczelnie przychodzi nowa wykładowczyni, pani Viletta Raine. To niesamowite bo to naprawdę wybitny umysł, czytałem jej wszystkie publikacje. Podobno pochodzi właśnie z naszego uniwersytetu i teraz po wielu latach na niego wraca. Mam z nią mieć dziś zajęcia, tak sie cieszę. Niestety po za dobrymi wiadomościami są też złe, profesor Korley wraca z urlopu. Nie jest zły ale coś w nim sprawia że aż mnie ciarki przechodzą. - Rzekł spokojnie chociaż nieco się wzdrygnął na wspomnienie profesora.
Nagle ponownie z za drzwi tym razem niepewnie wyłoniła się twarz Sabi.
-Eeee wiem że przeszkadzam ale.... myślę że powinieneś wiedzieć... - Zaczęła zakłopotana dziewczyna.
-Tak? - Zapytał Kyo patrząc na Sabi.
-Przed twoim domem stoi jakiś podejrzany człowiek... no wiem że to może być zwykły przechodzień , ale eeeee.... stoi tam na mrozie już od paru godzin. - Rzekła niepewnie.
-Że co? - Kyo mocno się zaniepokoił ta wiadomością.

Anastazja słuchała uważnie. Była zadowolona z radości Kyo bardziej, niż on. To ciekawe, ile on wie. Pewnie kolejna profesor go doceni.
Zauważyła ponownie Sabi. Przestraszyła się jej zakłopotaniem, bo myślała, że sama sprawia jej problem. Słuchała w skupieniu jej słów.
-Że co? Jak wyjdziemy do szkoły? A jak to ktoś niebezpieczny?! przestraszyła się, wychylając się tak, by dojrzeć coś przez okno chociaż wiedziała, że i tak nic nie ujrzy. Rozglądała się niespokojnie po domu szukając jakiegoś wytłumaczenia, ale przecież równie przestraszona Sabi, śpiące nieruchomo koty czy różne, stojące rzeczy nic nie podsuną. 
-Kyo, zaczynam się znów bać.- rzekła, spoglądając na niego tak, jakby rzeczywiście się bała. Jednak jego ciepło i bliskość ją uspokajały, bo wiedziała, że nic jej nie będzie.

-Już dobrze skarbie, nie ma co panikować. Jesteśmy tu bezpieczni, po za tym was obronię. - Rzekł przytulając do siebie mocno Anastazję na chwilę by ją nieco uspokoić po czym poszedł rozeznać sie w sytuacji.
Rzeczywiście, przed domem stała jakaś dziwna postać, młody mężczyzna o krótkich blond włosach, ciemno brązowych niemal szkarłatnych oczach u długim czerwonym płaszczu do samej ziemi. Kyo wyglądał z za zasłony, dobrze schowany by obserwator go nie widział.
-Jesteś pewna że stoi tam od paru godzin? - Dopytywał Kyoishi zaniepokojony.
-No... chyba tak. - Odpowiedziała mu Sabi niezbyt pewnie.
-Nie ma co ryzykować, dzwonię na policje! - Bał się o bezpieczeństwo Anastazji, Sabi i Chrony, w końcu był tu jedynym mężczyznom, a po tym wszystkim co już przeszli wolał nie ryzykować.
Ruszył w poszukiwaniu swojej komórki.

Anastazja tylko wtulała się w Kyoishiego. Zeszła z niego by mógł swobodnie przejść do okna i się rozejrzeć. Zaraz po tym ona również wyjrzała i kiedy zobaczyła, że twarz podejrzanego mężczyzny zwraca się w kierunku okna, szybko zasłoniła zasłonę i odskoczyła w tył tak, że to wyglądało, jakby wiatr zawiał od innej strony, przez co nie było co podejrzewać. Podeszła do Sabi i rzekła:
-Same uroki w tej dzielnicy! Jakby złego brakowało. i przetarła się po czole, po czym wzięła wdech i wydech. 
-Spojrzę, co u Chrony. i odeszła w kierunku pokoju, w którym spała Chrona. Weszła i spojrzała, czy nic jej nie jest. Spała spokojnie, więc zamknęła drzwi i podeszła do Kyo.
-Chronie nic nie jest, śpi. rzekła lekko uspokojona.

Gdy w końcu Kyo znalazł komórkę i zaczął wybierać numer Sabi go powstrzymała.
-Eeeee fałszywy alarm, poszedł sobie. - Rzekła zakłopotana.
-Jak to poszedł sobie?! - Wrzasnął Kyio i podbiegł do okna, już nie bawił się w ukrywanie. Rzeczywiście ulica była pusta, mężczyzna odszedł.
Przez jego głowę przeszło kilka scenariuszy.
-"A co jeśli zobaczył któregoś z nas i przestraszył się że go rozpoznamy. Nie! Nie mógł nas zobaczyć pilnowałem tego. Ehhh Kyoo jesteś już przewrażliwiony. " - Pomyślała karcąc samego siebie.
-A wiec to zwykły przechodzień. Sabi nie strasz nas tak już więcej. - Rzekł z dezaprobatą.
-Prze.. przepraszam. Po prostu się przestraszyłam. Tym razem to był fałszywy alarm ale co jakby to rzeczywiście był jakiś zbir? - Zamartwiała sie dziewczyna.
-Tak wiem, rozumiem cię. Ale chyba gdyby miał złe zamiary nie pozwolił by byśmy widzieli jego twarz, wiesz jakaś kominiarka czy coś. Tak czy inaczej odprowadzę was dziś na uczelnię. Dla pewności. - Rzekł spokojniej po czym wrócił do kuchni dopijając ostatni łyk kawy.
-Ubierajcie się dziewczyny, musimy już iść. Wiem że macie na późniejszą godzinę niż ja, ale poczekacie sobie na miejscu, wolę mieć pewność że jesteście bezpieczne. 
Poruszenie obudziło Chronę która zaspana weszła do kuchni.
-Chronuś, masz tu śniadanie, pilot od telewizora jest na stole więc bądź grzeczna i zostań tu póki nie wrócimy. - Rzekł chłopak z troską. Dziewczynka tylko pokiwała głową przyglądając się jak ubiera kurtkę.

Anastazja będąc zmieszana czuła, jak rytm jej serca przyśpiesza.
-...boję się. rzekła cichutko, bo co, jak jeszcze tu wróci jak ona będzie sama i zrobi jej krzywdę? No nic, umie się bronić, a co! Przeczesała szybko włosy, poprawiła swój mundurek i ubrała kozaki, skórzaną kurtkę i wzięła torbę na ramię. Złapała za rękę Kyo i szła tak z nim.
-Mam nadzieję, że to nikt podejrzany... rzekła niespokojnie, dalej myśląc o tym wydarzeniu.

-Dziewczyny nie możemy wpadać w panikę z powodu każdego przechodnia. - Skarcił je Kyo, chociaż prawda była taka że prawie uwierzył Sabi że dziwny mężczyzna może być zagrożeniem, ale nie był prawda?
Po chwili był juz gotowy do wyjścia, lecz nim o zrobił wyciągnął swoją zapasową komórkę i wręczył ją Chronie.
-Jakby coś się działo, dzwoń. Dobrze? - Rzekł spokojnie a ona przytaknęła.
Gdy wychodzili, dziewczyna ich pożegnała i życzyła miłego dnia.
Na zewnątrz nie było nikogo podejrzanego, parę dzieciaków idących do szkoły, sąsiad wychodzący do pracy, jakiś mężczyzna z małym pieskiem.
-"Przecież nie mogę widzieć w nich wszystkich zagrożenia, więc czemu serce mi tak wali?" - Rozmyślał Kyo, lecz w głębi wiedział że po tym wszystkim wciąż nie doszedł do siebie. Mógł zginąć w tamtej piwnicy, a co gorsza mógł już nigdy nie zobaczyć Anastazji. Ta myśl sprawiła że do oczu napłynęły mu łzy, jednak szybko zdławił to uczucie. Nie mógł przecież okazać słabości, dziewczyny na niego liczyły. Miał nadzieję że nikt nie zauważył jego żałosnego przestrasznego wyrazu twarzy gdy wyszli na miękki biały śnieg. Chwycił Anę mocno za rękę, uśmiechnął się i oznajmił że muszą już iść.
Droga minęła bardzo szybko, w końcu byli na miejscu.
-No dziewczyny, ja muszę już lecieć na zajęcia. - Wręczył Anastazji trochę drobnych zaciskając je delikatnie w jej zgrabnej dłoni.
-A wy idźcie coś zjeść do uczelnianego baru, nawet nie miałaś czasu skosztować śniadania musisz być głodna. - Rzekł z uśmiechem.
-I poczekaj na mnie po zajęciach, wrócimy razem do domu. - Rzekł odchodząc w swoją stronę. Zajęcia Anastazji i Sabi zaczynały się dopiero za godzinę więc miały jeszcze trochę czasu.

Anastazja uśmiechnęła się w stronę Chrony. Cieszyła się również z troski Kyo. Rzadko kiedy istniał taki mężczyzna, który tak dbałby o innych i o swoją ukochaną. Szła z nim za rękę rozglądając się czasem tu i ówdzie, czasem spoglądając na Kyoishiego. Nie zauważyła jego strachu i przerażonej miny, sama jednak szła niespokojna. Kiedy doszli do celu, Ana uśmiechnęła się w stronę chłopaka i dała mu buziaka w policzek. 
-Dobrze, będę czekać. i ponownie uśmiechnęła się, potem przenosząc wzrok na Sabi.
-Chodź, zjemy coś. Po tych wrażeniach warto coś zjeść. i ruszyła w stronę bufetu, zachęcając wzrokiem do tego Sabi.

Godzina przeminęła bardzo szybko, razem z koleżanką przegadała ją już prawie zapominając o niepokoju dzisiejszego poranka.
Nagle do bufetu wszedł nikt inny jak profesor Katan. Z pewnością on także postanowił tu coś zjeść. Zamówił sobie herbatę oraz bułkę z szynką i serem po czym zauważając Anastazję i Sabi dosiadł się do ich stolika.
-Można? - Zapytał jeszcze, chociaż była to jedynie formalność gdyż i tak już rozkładał tacę z jedzeniem na ich stoliku.
Cała ta sytuacja była niezwykle dziwna, Katan zazwyczaj unikał o ile było to możliwe kontaktów z Anastazją czy Kyo na terenie uczelni aby zachować profesjonalizm i by nikt nie śmiał posądzać go o dawanie jakichś specjalnych przywilejów siostrzeńcowi czy jego dziewczynie. Dziś jednak zdawał się zupełnie nie przejmować tłumem wpatrzonych w niego ciekawskich oczu gdy usiadł do stolika Anastazji. Ale to nie była jedyna dziwna rzecz jaką można było zaobserwować. Zawsze poważny a wręcz oschły mężczyzna teraz uśmiechał się pod nosem.
-Mam nadzieję że nie przeszkadzam wam dziewczynki. - Rzekł prawie z troską. -Chciał bym zaprosić ciebie i Kyoishiego dziś wieczorem na kolację. Jest specjalna okazja aby świętować. - Rzekł radośnie profesor.

Anastazja zdziwiła się miłym podejściem Katana. Spojrzała na Sabi, potem przenosząc wzrok lekko na Katana, odsuwając się tak, by miał miejsce. 
-Oczywiście.- rzekła spokojnie, dając Katanowi usiąść. Zdziwiło ją jego zachowanie, zawsze był oschły i nieczuły, taki chodzący, zimny robot. Tak przynajmniej go widziała. Codziennie starała się go unikać, by zwolnić się od obowiązku mówienia 'dzień dobry' w jego stronę, kiedy ten i tak ją ignorował. Postanowiła się nie zamartwiać i dokańczać jedzenie, które praktycznie już całe zjadła. Spojrzała znów na Sabi, która była pewnie równie zaskoczona i wzruszyła ramionami, wskazując na to, że też nie wie, o co chodzi. Nagle usłyszała głos Katana. "Dziewczynki"? Zupełnie nie zrozumiała, dlaczego je tak nazwał. Przecież ciągle je unikał, nie utrzymywał też kontaktu. Anastazja po różnych akcjach z udziałem szalonego profesorka zmieniła do niego nastawienie, faktycznie, ale nadal nie sądziła, że kiedykolwiek zrobi się miły. Słuchała w skupieniu tego, co mówi, uśmiechając się tak, by nie dać po sobie zauważyć zdziwienia i niepokoju. Nagle usłyszała "chciałbym (...)". Szok! Zaprasza ją i jej chłopaka do siebie i do tego na kolację? Cóż to się stało? 
-Ee...hehe... no oczywiście, powiem dzisiaj Kyoishiemu o tym i postaramy się wpaść... a jakaż to okazja, jeśli mogę pana zapytać? no tak, ciekawe. Cóż za okazja? I to do świętowania? Zupełnie niezrozumiałe!

Katan naprawdę nie był złym człowiekiem, po całej tej akcji okazało się że tak naprawdę opiekował się Kyo przez ten cały czas. Gdyby nie pieniądze mężczyzny Kyo był by zmuszony sprzedać dom. Sam chłopak jest mu za to bardzo wdzięczny. Na uczelni zdawał się nawet nie zauważać Kyo i Anastazji jednak jeśli spotykali sie na ulicy zawsze starał sie zatrzymać chociaż na chwilę by wymienić parę zdawkowych pytań. Czasem nawet dzwonił do Kyo sprawdzając czy wszystko w porządku. Ich rozmowy raczej nie były długie czy jakieś specjalnie burzliwe ale i tak ich kontakty bardzo się poprawiły od tamtego zdarzenia. Katan starał się jakoś utrzymywać kontakt z nimi nawet jesli średnio mu to wychodziło. Nie należał niestety do zbyt wylewnych osób. Chłodny służbista, ale nie oznacza to że nie miał uczuć czy że nie potrafił się cieszyć.
-Przyjeżdża ktoś bardzo mi bliski, to z pewnością powód do świętowania. Tak więc liczę że się oboje zjawicie. Punkt siódma w moim mieszkaniu. Kyo na pewno się ucieszy. - Rzekł z uśmiechem po czym dokończył kanapkę.
-Ale wybaczcie teraz muszę już iść, obowiązki rektorskie wzywają. - Dodał nadal delikatnie się uśmiechając, jeszcze tylko tego brakuje żeby zaczął nucić pod nosem, to już by było zbyt dziwne żeby było prawdziwe. O.o

Anastazja spoglądała na Katana jednocześnie kończąc śniadanie. Słuchała uważnie jego słów. Osobiście miała do niego szacunek, bo wzbudzał respekt, był zagadkowym człowiekiem, co czego Ana nie rozumiała. Był jednak ciekawy i potrafił być miły, więc to jednak było coś. Po chwili jej talerz był pusty. 
-Oczywiście, zjawimy się. Gdyby coś poszło nie tak, zadzwonimy do pana. rzekła z uśmiechem i spojrzała jej dużymi, błękitnymi oczami w Katana, jak małe dzieciątko. Uśmiechnęła się jeszcze i powiedziała:
-A więc do widzenia! i spojrzała na Sabi.
-Idziemy na zajęcia? Dziwnie się czuję, ale chyba przesadzam. No nic. Idziemy? uśmiechając się wstała i założyła torbę. Zapłaciła za posiłek i czekała na Sabi.

Katan grzecznie się pożegnał z dziewczynami po czym odszedł. Katan był właśnie takim człowiekiem rzetelnym i wzbudzającym szacunek, dlatego właśnie zasiadał na jednym z najwyżej postawionych stanowisk na uczelni.
Pierwsze zajęcia były oczywiście z profesorem Rocielem. Ten przystojny piękniś jak zwykle siedział na biurku zamiast przy nim. Czasami śmiano się że wygląda jak modelka. Długie włosy, szczupłe ciało i długie nogi. Cóż trudno było zaprzeczyć. Niestety on w przeciwieństwie do Katana nie był aż tak bardzo szanowany nawet wśród profesorów mimo wysokiego stanowiska i wielu znakomitych prac jakie napisał.
Gdy tylko dziewczęta weszły do klasy i zajęły swoje miejsca profesor wstał ze swego miejsca i powitał wszystkich z uśmiechem.
-Dziś mamy specjalnego gościa, Do naszej klasy dojdzie nowy student. Mam nadzieję że przyjmiecie go ciepło, to niezwykle wybitny uczeń. - Rzekł profesor, i już po chwili do pomieszczenia wszedł wysoki przystojny chłopak o długich czarnych włosach które opadały na jedno oko. Całość fryzury zdawała się tworzyć uporządkowany chaos. Co przez to mam na myśli? Każdy kosmyk zył własnym życiem wyginając się w rożne strony jednak był to z pewnością efekt zamierzony i dokładnie zaplanowany.
Miał błękitne oczy, ciemno fioletową kurtkę a pod spodem czarną bluzkę. W uchu złoty kolczyk z krzyżem. Wyglądał nieziemsko, dziewczęta oglądały go z podziwem. 
-Witajcie jestem Jukiro, miło mi was wszystkich poznać. - Rzekł młodzieniec ciepłym głosem chociaż z pełną powagą.
-Usiądź proszę koło Anastazji. - Rzekł do młodzieńca.

Anastazja ucieszyła się widokiem pełnego ciepła i życzliwości Rociela, który swoim zwyczajem siedział na biurku i nie zdawał się być "tym strasznym nauczycielem". Ana bardzo go szanowała i lubiła, jak miała z nim zajęcia. Słuchała dokładnie słów Rociela o nowym uczniu. Spojrzała na przystojnego chłopaka a potem przeniosła wzrok na Sabi, wracając potem do Rociela. Przywitała się z nowym uczniem, bo w końcu tak wypadało. Kiedy usłyszała, że ma obok niej usiąść, trochę się przestraszyła, że jeszcze Kyo się zdenerwuje. Ale przecież ona kocha tylko Kyo. Nie mogłoby się nic wydarzyć, prawda?
-Hej rzekła, widząc, jak Jukiro siada obok.

Rociel rzeczywiście różnił się od reszty wykładowców nie tylko niezwykle delikatnym i urokliwym wręcz pełnym wdzięku wyglądem, ale też charakterem i zachowaniem. Gdy inni profesorowie wyglądali czasami jakby mieli wszystkich i wszystkiego dosyć i nauczali z przymusu to po Rocielu wręcz było widać ze kocha swoją pracę. Zawsze z uśmiechem i pełnym natchnienia głosem recytował kolejne wiersze, mógł godzinami rozprawiać o poezji i sztuce. Katan i Rociel byli jak ogień i woda. To było widać, a mimo wszystko to właśnie ten oschły służbista najczęściej był jego kompanem.
Chłopak w końcu usiadł obok Anastazji. Uśmiechnął się ciepło, strasznie kogoś jej przypominał. To uczucie było wręcz jak deja vu. Kgo jej tak bardzo przypominał kiedy sie tak słodko do niej uśmiechał.
-Cieszę się że mogę cię poznać, jestem Jukiro. To miło ze strony profesora że pozwolił mi siedzieć obok tak urokliwej dziewczyny. Mam nadzieję że będziemy się dogadywać, bardzo mi na tym zależy bo jestem tu nowy. - Rzekł słodko, a serce Any nieco mocniej zabiło.

Chłopak wydawał się podejrzany. Kto to? Czemu Ana go kojarzy? Przecież nie zna tutaj nikogo aż tak dobrze. Wydało jej się dziwne, że tak ładnie się do niej uśmiechnął i dodatkowo obdarzył komplementem. Bała się, że jeszcze zbytnio poczuje swobodę i nawet przy Kyo będzie próbował jakoś zwrócić na siebie uwagę. 
-Miło mi... spoko, tutaj łatwo się odnaleźć.- uśmiechnęła się i spojrzała w inną stronę, by nie patrzeć chłopakowi w oczy, bo nie chciała jakoś go uwieść ani nic.

-Wydajesz się bardzo miłą osobą, może mogła byś mi pokazać uczelnię? Wiesz nie mam za bardzo kogo o to poprosić, więc gdybyś była tak miła. - Rzekł z uroczym uśmiechem którego Ana niestety nie widziała bo się od niego odwróciła.
-Niedawno przyjechałem do tego miasta i był bym niezwykle szczęśliwy gdyby ktoś mi trochę pomógł, pewnie miałaś tak samo gdy tu przyjechałaś, chyba że jesteś stąd? - Dopytywał.

Ana zwróciła się w jego stronę.
-Pewnie. Tylko przepraszam, ale dzisiaj zupełnie nie dam rady. Mam ważne spotkanie i nie mogę go opuścić, dlatego może jutro, albo pojutrze?- nie chciała być wredna i odmówić pomocy. W końcu gdyby takowej szukała, nie chciałaby być odrzucona. 
Spoglądała na chłopaka badawczo. Kim on był? Nie wiadomo. Imienia nie kojarzyła, wygląd zaś tak. Dziwne, a może kiedyś go widziała, tylko teraz nie pamięta? 
-Tak w ogóle, to na imię mi Anastazja. no tak, warto byłoby się przedstawić.

-Śliczne imię, prawie jak księżniczka. - Uśmiechnął się ciepło. Jego wzrok śledził jej każdy ruch.
-Dziękuję ci bardzo, nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy. - Dodał, chciał powiedzieć coś jeszcze ale wtedy uświadomił sobie że zajęcia już trwają i Rociel patrzy na niego teraz ostrym wzrokiem bo przeszkadza podczas omawiania utworu. Chłopak skłonił głowę i przeprosił profesora. Trzeba przyznać że maniery miał nienaganne.
Zajęcia bardzo szybko minęły, na przerwach do nowego i Anastazji dosiadała się Sabi by trochę z nimi porozmawiać i poznać nowego chłopaka w grupie. Inne dziewczęta zaś patrzyły jedynie zazdrośnie i z wściekłością. 
Koniec zajęć pora znaleźć Kyo. Gdy Anastazja wyszła z pomieszczenia w którym odbywały się wykłady zobaczyła znajomą twarz, to była Chrona. Stała właśnie pod ścianą sputno patrząc w podłogę. Jednak gdy zorientowała się że Ana już wyszła podbiegła do niej uradowana.

-Dziękuję. rzekła tonem bardziej wesołym, żeby nie wyjść na oschłą. Nie lubiła być niemiła dla nowych tylko dlatego, że się czegoś obawia. 
-Nie ma za co. i spojrzała na Rociela, wsłuchując się w jego słowa i zajmując się zajęciami. Po zajęciach wstała, pogadała chwilę z Sabi i Jukiro i w końcu pożegnała się, po czym wyszła. Ujrzała Chronę. Czuła się, jakby była jej matką zastępczą. Jej uśmiech był dla niej skarbem. Zadowolone dziecko jest czymś niesamowitym.
-Co tu robisz, Chrono? Musimy poszukać Kyo. Coś się stało, że przyszłaś? mówiąc to, przytuliła ją do siebie i zachęciła do tego, by ruszyć do przodu w poszukiwaniach Kyo.
-Kiedy tylko znajdziemy Kyoishiego, pójdziemy do domu. i uśmiechnęła się życzliwie w stronę zadowolonej Chrony.

Dziewczynka wyglądała na taką zadowoloną gdy Anastazja ją przytuliła. To aż szok jak bardzo się zmieniła od kiedy tu przybyła, na początku nie pozwalała się nawet dotknąć. To musiało być wspaniałe uczucie wiedzieć że tak bardzo zaufała Anastazji i Kyo. 
-Siedziałam w domu ale poczułam się samotna więc przyszłam was poszukać. - Oznajmiła z uśmiechem ruszając za Anastazją.
-Po za tym mam coś dla ciebie. - Rzekła nieco zakłopotana, po czym wręczyła Anastazji małe pudełeczko owinięte starannie wstążeczką.

Anastazja polubiła Chronę i po części ją rozumiała. Mimo, że nie była już dzieckiem, tak ją traktowała. Może dlatego, że własnego nie miała i nie wie, jak to jest, a instynkt macierzyński robi swoje, najlepiej to szłaby z nią za rączkę, ale nie chciała robić jej wstydu. 
-Dziękuję kochanie. Otworzę w domu, bo teraz koniecznie musimy znaleźć Kyo. Wychodzi na to, że będziemy musieli wyjść i zostaniesz z Sabi. Ale tym razem nie wychodź, przyjdź do niej jak coś by się działo, obiecuję, że Ci nic nie zrobi. powiedziała troskliwie, zauważając w oddali Kyo.

Wizja zostania w domu z obcą jej osobą którą była Sabi średnio jej się podobał mimo to ufała Anastazji i wiedziała że robi to dla jej dobra.
Kiedy już miał podejść do dziewczyn z pomieszczenia za nim wyszedł bardzo wysoki szczupły mężczyzna o posępnym a za razem przyjaznym wyrazie twarzy. Miał krótkie czarne włosy które układały się niemal jak jakieś kolce, dłuższy siwy już kosmyk opadający na pociągłą i nieco zapadniętą twarz. Gdy przeszedł obok Kyo ten az stanął wryty. Gdy ana spojrzała na niego aż przeszły ją ciarki. Czyżby to był ów niesławny profesor którego tak obawiał się Kyo? Chyba teraz to cię już nawet nie dziwi. 
Kyo od razu uciekł do Anastazji i Chrony. Wymusił uśmiech i ucałował słodko Anastazję. Po chwili już wrócił do siebie i spojrzał ciepło na Anastazję.
-I jak minął dzień? - Dopytywał.