Na wieki razem - Anastazja

Ana początkowo nie wiedziała, czy coś mówić czy nie. W końcu jednak postanowiła powiedzieć. Wtuliła się w niego a potem spojrzała w jego piękne oczy.
-No więc tak... szłam sobie spokojnie skrótami by dojść jak najszybciej... no i nagle ktoś jakby mnie uderzył, sama nie wiem, ale wiem, że straciłam przytomność. Obudziłam się w jakimś domu i nagle usłyszałam rozmowę dwóch facetów. Nie mogłam wstać, ani się ruszyć, bo idioci przywiązali mnie do łóżka! I wiesz co się okazało? Jeden z nich to był ten, który stał pod naszym domem... i znowu zaczął gadać o tych cholernych duchach. westchnęła, a jej oczy się zaszkliły.
-To zaczyna mnie powoli przerastać. Udało mi się uciec, znaczy, wypuścili mnie, powiedzieli mi jeszcze że niby mogę być opętana... kurde... co za kretyni... dodała zdenerwowana.
-Ale nie dzwoń na policję, bo.. znając życie będę miała kłopoty.. dodała smutno i znów wtuliła się w Kyo.

-Czemu takie rzeczy tylko tobie się przydarzają? Ehhh nie ma mowy dzwonimy na policję, słyszałaś coś jeszcze? imiona? Nazwiska? Pamiętasz gdzie to było? Coś takiego nie ujdzie im płazem. Po za tym nie powinnaś chodzić nigdzie sama! Mogłaś poczekać na mnie, mogłem z wami iść. - Kyo sam już nie wiedział co powiedzieć, był tym wszystkim równie przytłoczony jak Anastazja a może nawet bardziej. Czuł sie bezsilny, cokolwiek by się nie działo on nie mógł ni zrobić. Wszystko działo sie jakby obok niego, bez jego władzy.
Był jak maleńka kaczuszka w rwącym strumieniu, obojętnie co by nie zrobił nie może pokonać rwącego nurtu rzeki.

-Nie dzwoń, proszę. Nikt nie ma na to wpływu. Ja najbardziej... przytuliła się do niego znów, jakby chciała mu uzmysłowić, że to nie jego wina, bo przecież wiadomo, że nikt jej nie porwie czy nie zabije, jak będzie z Kyo.
-Tylko kiedy jestem obok Ciebie, jestem bezpieczna. Ale to wiadome, że nie możesz być ciągle przy mnie. A tacy to czekają tylko na chwile, kiedy nikogo w pobliżu nie ma. Mogę nawet wyjść do łazienki i co? To samo by było! Po prostu paranoja... ale to nie Twoja wina. Ani moja, ani niczyja. Nie wiem, czemu tak się dzieje... ale chciałabym, żeby już to się skończyło.. westchnęła.
-Ważne, że nic mi nie jest ani nikomu tutaj. Nie chcę, żeby przeze mnie działa się komukolwiek krzywda, ech... dodała smutno.

Kyo zatrzymał się w drodze po telefon otulony dłońmi Anastazji. Czuł się taki bezsilny. Miał tego wszystkiego dosyć, dość tego miejsca i tych chorych ludzi. Jednak wtedy w głowie zaświtał plan, niczym iskierka nadziei. Wiedział że musi to zrobić jak najszybciej. Ale jeszcze nie teraz. tego dnia pragnął pogrążyć się jedynie w ciemności błogiego snu. Nie miał już sił na to wszystko. Nie miał już na nic sił.
Przytulił ją do siebie.
-obiecaj mi że nie będziesz wychodziła nawet na uczelnie beze mnie. Zgoda? Nie chcę by ci się coś stało. - Rzekł z rozpaczą tuląc ją mocno do siebie.

Ana wiedziała, że Kyo ma dość. Ale nie wiedziała, co ma robić.
-Przepraszam Cię, że przeze mnie tyle się dzieje... wiem, że masz tego dość tak samo jak ja. rzekła ze smutkiem w głosie. Była zrozpaczona.
-Dobrze... i położyła ręce na jego barkach, czule go po chwili całując. Kiedy się położyli, chciała, żeby było jakoś lepiej, więc ułożyła się tak jakby na nim, owijając swoją nogę o jego i tuląc się o niego przyjemnie.
-Cieszę się, że możemy się do siebie przytulić zawsze i pocałować, przynajmniej to jakoś pomaga. powiedziała nieco weselej i uśmiechnęła się szczerze do Kyo, patrząc na niego jak najpiękniejszy skarb tego świata.

W końcu zapadli w błogi sen.
Spleceni w swych ramionach mogli odczuć ulgę chociaż na chwilę. Na moment zapomnieć o całym świecie i skupić się wyłącznie na sobie, na swoich ciałach, swoich oddechach i bijących we wspólnym rytmie sercach.
Na następny dzień Kyo odprowadził Anastazję pod same drzwi w których miała mieć zajęcia.
-Tylko czekaj na mnie jak skończysz, zabiorę cię do domu. - Rzekł upewniając się że go usłucha.

W klasie siedział już Jukiro lecz tym razem nie świergotał radośnie z Sabi jak co rano a jedynie siedział w ławce notując cos w zeszycie ze słuchawkami na uszach.

Ana odpowiedziała "tak" na słowa Kyo i weszła do sali. Ujrzała Jukiego. Od razu do niego podbiegła i wyrwała go z rytmu piosenek, jakie obecnie pewnie słuchał.
-Juki, przepraszam, że mnie nie było, ale wydarzyła się dość straszna i poważna rzecz... i nie mogło mnie być, nie dałam po prostu rady, przepraszam. Moglibyśmy dziś spróbować? Teraz postaram się iść innymi drogami niż szłam wczoraj... ostatnie mruknęła do siebie cicho w zamyśleniu i spojrzała błagalnie na Jukiego. Wolała lepiej uniknąć jakichkolwiek kłótni i nerwów, i tak jej wszystkie wystarczyło.

Juki ściągnął ze spokojem słuchawki. Wyglądał jakoś tak wyjątkowo smutno.
Spojrzał na nią swoimi wielkimi błękitnymi oczyma.
-Nie musisz sie tłumaczyć, daj spkój wszystko rozumiem. - Rzekł spokojnie, błekitne ślepia lustrowały postać przed nim.
-Porwanie? Naprawdę nie mogłaś wymyślić lepszej wymówki? Prawie jak "pies zjadł mi pracę domową". Ale naprawdę nie musisz się tłumaczyć, ja wszystko rozumiem. Nienawidzisz mnie tak samo jak Kyo! To było takie zabawne prawda? Zabawne dac mi nadzieję i kazać czekać parę godzin na mrozie. Teraz już wiem że nienawidzisz mnie tak jak wszyscy tutaj. - Rzekł a jego oczy nieco się zaszkliły.

Ana zdenerwowała się na niewiarę Jukiego.
-No to nie rozumiesz wszystkiego. Wcale cię nienawidzę, bo praktycznie się nie znamy bym miała do tego powody. A pokazać Ci człowieka, który wyrządził mi taką krzywdę? Jak czatował pod naszymi drzwiami? Spytaj Sabi, sama go dobrze pamięta![b] wzięła na chwilę wdech. -[b]Nie myśl, że to zrobiłam specjalnie. Szłam skrótami i nagle napadł na mnie jakiś kompletny kretyn! Myślisz, że poradziłabym sobie w pojedynkę? Tracąc przytomność? Nie! Nie miałam na to zupełnie wpływu! Wiesz, jakie rzeczy się działy przed Twoim przyjazdem? To, co się wydarzyło wczoraj to zwykła pesteczka w porównaniu do tego, co było. rzekła smutnym tonem, a jej oczy, tak jak Jukiego się zaszkliły.
-Proszę, nie myśl, że to specjalnie... ja nic do Ciebie nie mam i nie chciałam, żeby tak głupio wyszło.. pomyśl, gdyby to było specjalnie, to nie tłumaczyłabym się jak teraz. Proszę, uwierz. Przepraszam Cię, nie chciałam. Ja chcę Ci pomóc, ale nie miałam zupełnie wpływu na tok wydarzeń... uwierz, proszę.. Ana ledwo mówiła, była już obciążona tym wszystkim.

Młodzieńca aż zamurowało, początkowo miał ochotę po prostu wstac i wyjść. Ale w tej chwili sam nie wiedział co powiedzieć. Na początku myślał tylko o tym że go okłamała, teraz był po prostu zamurowany. Co miał jej powiedzieć. Nie ważne czy on wierzył w jej słowa bo najwyraźniej ona w nie wierzyła i to bardzo. Naprawdę ją porwano? Jakiś psychopata? Może Anastazja jest dziwniejsza i bardziej niebezpieczna niż mu sie zdawało.
Uśmiechnął się jakoś tak nijako i wpatrywał w nią skamieniały.

Ana była zdenerwowana i chciała po prostu wyjść. Nie chciała kontynuować.
-Nie patrz na mnie jak na wariatkę. W tych okolicach zawsze łazi pełno niebezpiecznych ludzi, ostatnio przecież tutaj w wiadomościach mówiono o jakimś mordercy. I co, ja głupoty gadam? No wątpię. Dobrze, ale skoro nie chcesz wierzyć, nie będę dalej mówić skoro to i tak nie ma sensu. Wychodzę tylko na idiotkę, a tak czy siak nikt mi w to nie uwierzy, mimo, że w Zielonej Górze ciągle coś się dzieje. i usiadła obok, bo w końcu tam siedziała. Była zdenerwowana i nic dziwnego, nie ona sobie przecież wymyśliła porwanie w normalny dzień. Nigdy nie wiadomo co się stanie, a ją to przerasta i niestety, ale tak to jest. Przez całe zajęcia siedziała zdenerwowana i nie wiedziała, komu już ma ufać, a komu nie.

Jukiro nie miał zielonego pojęcia ani co powinien powiedzieć ani o zrobić. Musiał to sobie przemyśleć.
Zajęcia minęły spokojnie, bez żadnych problemów. Chociaż dziwna atmosfera panowała pomiędzy całą trójką siedzących obok siebie ludzi. W koncu koniec zajęć. Jednak Kyo miał jeszcze jedne zajęcia. Przydało by się na niego poczekać.

Ana nie zamierzała już sobie myśleć o duchach. Usiadła i czekała na Kyo. Jak zawsze pewnie zaraz coś się pojawi, ale Ana i tak zamierzała się tym kompletnie nie przejąć.
"Pf.. totalna dziecinada... może ja rzeczywiście sobie coś wymyślam.. nie wiem." pomyślała.

Z nudów Anastazja zaczęła czytać lokalną gazetę i ujrzała w niej nekrolog, nikogo innego jak tylko Steina.

Ana wczytała się dokładnie w to, co pisało w gazecie. Obawiała się, że to jeszcze coś o niej. Czytała tylko z lekko przyśpieszonym rytmem serca.

Więc ten potwór zmarł, najgorsze jest to że nie wiadomo czy się cieszyć czy smucić.
Nagle przysiadła się do niej jakaś kobieta.
-Można? - Zapytała siadając spokojnie obok Anastazji.
-Tak wiem Profesor Rociel uprzedzał bym już z tobą nie rozmawiała, oraz bym nie pokazywała się już więcej na uczelni. Wiem że ci wszyscy wykładowcy i studenci patrzą teraz na mnie z nienawiścią, jakbym to ja była wszystkiemu winna, ale ja wciąż wierzę że mój mąż był dobrym człowiekiem, tylko coś go zmieniło. Nie zdołałam mu pomóc. - Rzekła kobieta z rozpaczą.
-Nie mogę też przestać tu przychodzić, to ostatnie miejsce w którym widziałam go szczęśliwego.

Ana zszokowała się na tą wieść. Stein nie żyje? O matko...
Zauważyła kobietę. Tą samą. Przestraszyła się trochę.
-Rozumiem panią, ale... sama nie wiem, co mogło mu się stać.. może po prostu to wszystko go tak wymęczyło.. rzekła lekko zakłopotana. Przynajmniej nie będzie miała nic wspólnego ze Steinem.

-Ja natomiast wiem co go zabiło... miałam rację... od początku miałam rację... ale może lepiej byś nie wiedziała jak zginął drogie dziecko. Teraz ja muszę żyć z tym że nie mogłam mu pomóc. Przepraszam, już cię więcej nie będę niepokoić. - Rzekła odchodząc. Co miała na mysli przez "miałam rację" chyba nie to że rzeczywiście był opętany. Może Anastazja mogła coś zrobić by mu pomóc? Może kobieta miała rację? Jakoś nie było jej pewnie przykro gdy przeczytała że Stein umarł, ale co z jego biedną żoną? A co jeśli Stein był jedynie opętany i nie z własnej winy dopuścił się tych straszliwych czynów? Aż strach pomyśleć. A co jeśli każdy może zostać opętany, a co jesli pewnego dnia Katan się obudzi i nie będzie już sobą jak Stein? Co za chory świat. ale nie poddawajmy się paranoi. A co jeśli... a co... jeśli to Kyo pewnego dnia stwierdzi że siekiera jest jego najlepszą przyjaciółką i wyjdzie z domu pokryć świat czerwienią? To zbyt straszne by o tym myśleć. Co do cholery miała na myśli mówiąc "miałam rację"?!?!?!?

Ana siedziała zszokowana i rozglądała się czasem. Starała się o tym nie myśleć i na zawracać sobie tym głowy. Czekała tylko na Kyo, ale nie chciała o tym mówić. Ale faktycznie... o co chodziło z tym "miałam rację"?

W końcu Kyo skończył zajęcia i przyszedł po Anastazję.
-Hej kochanie. - Przywitał ją pocałunkiem.
-Mam ochotę zjeść na mieście, możesz wybrać knajpę. - Rzekł pogodnie.

Ana została wyrwana z zamyśleń tego wszystkiego przez ukochanego Kyo.
-O, hej, już jesteś. odpowiedziała wesoło i rozkoszowała się chwilą pocałunku.
-Hmm... możemy pójść do jakieś dobrej restauracji. W sumie dawno nie mieliśmy jakiejś wspólnej kolacji. Co ty na to? Wrócilibyśmy, przebralibyśmy się i poszli. Jak myślisz? dodała wesoło i energicznie jak nigdy dotąd.

-Jasne chętnie, a ty co taka szczęśliwa dzisiaj? Trafiłaś jakąś szóstkę w totku czy jak? - Zapytała ją lekko się zaśmiawszy pod nosem.
Naciągnął mocniej czapkę na głowę i ruszył do wyjścia. Droga jakoś strasznie szybko im poszła. W domu szybko załatwili parę spraw, przebrali się nakarmili koty, a Kyo dopilnował by Anastazja wzięła leki.
-To wybrałaś już gdzie chcesz iść? - dopytywał Kyoishi już ubierając się do wyjścia z domu.

-Nie, jakoś mi dzisiaj lepiej. Staram się być wesoła a nie wiecznie przestraszona, w końcu nie mogę tylko myśleć o tym wszystkim... rzekła trochę smutniej niż wcześniej.
Ana przebrała się w ładną, czerwoną sukienkę do kolan. Była do bardziej obcisła sukienka, o ładniej barwie. Miała ładną fryzurę. W końcu mieli pójść do jakiejś lepszej restauracji na wspólną kolację. Ana wyglądała bardzo kobieco, dostojnie, elegancko, poważnie i ponętnie. Była lekko pomalowana, gdyż nie chciała przesadzać z makijażem ani strojem.
-Pomyślałam o restauracji "Sfinks". Co Ty na to? spytała z uśmiechem.

Kyo też ubrał się nieco bardziej odświętnie niż zwykle, ale on w sumie we wszystkim wyglądał dobrze. Czarna dobrze uprasowana koszula, krawat, czarne spodnie. Jakby się tak zastanowić, czy on ma w swojej szafie jakieś inne ciuchy po za czarnymi? Obawiam się że nie, chociaż trzeba przyznać że w połączeniu z jego pięknymi szmaragdowymi oczyma efekt był zaskakujący.
-Wyglądasz nieziemsko. - Rzekł do Anastazji po czym chwycił ją za rękę i zakręcił dookoła niczym w najbardziej zmysłowym tańcu.

Ana spojrzała na Kyo, bardzo pięknie wyglądał. We wszystkim było mu dobrze, miał śliczne oczy i piękny uśmiech który ją uspokajał.
-Ty również. i uśmiechnęła się miło, ale Kyo porwał ją w szaleńczym tempie i zakręcił, a ona po chwili wpadła w jego ramiona, potem jeszcze jakby na niego "wskoczyła", tak, że podtrzymywał ją za nogi. Uśmiechnęła się słodko i pocałowała go czule, po czym z niego zeszła.
-Więc jak, może być ta restauracja? Słyszałam, że bardzo dobra. rzekła wesoło.