Na wieki razem - Anastazja

Sabi wbiła zęby w kanapkę biorąc jej spory kęs jak gdyby chciała się nią zasłonić przed odpowiedzią. Wbiła wzrok w etykietkę od soku stojącego na stole przy którym siedziała.
-Znaczy ja... jest fajny no i wiesz.... był nawet miły dla mnie... i nawet jest całkiem przystojny. Ale i tak nie miała bym szans. - Rzekła dość smutno.
Powoli zbliżała się 16.

Ana słuchała słów Sabi, wydało jej sie to strasznie słodkie. W końcu Sabi mogła mieć fajnego chłopaka, a Juki mógłby być. Najważniejsze, by ją kochał.
-Porozmawiać z nim? Zaraz się z nim spotykam by go oprowadzić po uczelni. Mogłabym spróbować z nim pogadać, jeśli chcesz. rzekła wesoło.
Skończyła jeść obiad i umyła po sobie talerze. Powoli zbliżała się wyznaczona godzina spotkania, więc Ana ubierała już kurtkę i buty.

Sabi była cała czerwona jak burak, krew napłynęła jej do policzków, wyglądała tak słodko przez to. Chwilę się speszyła i sama nie wiedziała co powiedzieć.
-Nie, nic mu nie mów! - Rzekła zakłopotana po czym przemyślała sprawę.
-Chociaż w sumie to .... może... tylko wiesz żeby sobie nic o mnie nie pomyślał. - Sabi było straszliwie głupio. Czy to możliwe że to mógł być jej pierwszy chłopak którego obdarzyła takim uczuciem?
-To miłego spotkania. - rzekła żegnając ją.

-Dzięki! krzyknęła i uśmiechnęła się do niej. W drodze wysłała sms'a Kyo "Kyo, wychodzę z domu by oprowadzić Jukiego po uczelni jak obiecałam mu i Katanowi. Nie wiem kiedy wrócę ale postaram się szybko, kocham Cię, Ana. ♥" i pomyślała o Sabi. Ciekawe, co Jukiemu ona ma powiedzieć... może spyta się, czy lubi Sabi? Tak, to najlepszy pomysł.
Kiedy była już na miejscu czekała na Jukiego, przyszła trochę wcześniej niż planowała.

Niestety droga na miejsce spotkania Jukiego nie przebiegła tak sprawnie jak Anastazja myślała. Tak bardzo pochłonęła ją wizja spotkania z Jukim i tego co ma mu powiedzieć że nawet nie zauważyła że ktoś za nią idzie. Droga była pusta, ale tym odcinkiem mało kto chodził. Mało kto znał ten skrót. Ostatnie co Anastazja pamiętała to czyjaś dłoń przykładająca jej od tyłu coś do twarzy, próbowała się wyrwać ale już po chwili otaczała ją tylko ciemność.
.....
.......
.........
Jak długo była nie przytomna? Trudno stwierdzić. Zmysły powoli do niej wracały. Czuła pod sobą miękkie łóżko, silne więzy krępujące jej ciało i usłyszała głos dwóch mężczyzn. W pokoju unosił się gęsty zapach papierosowego dymu.
-No, no no. czyżby mój kochany i nieomylny braciszek tym razem dał plamę? - Nagrywał się starszy o nieco chropowatym głosie.
-Cicho siedź Maz muszę pomyśleć. - Rzekł zakłopotany młodzieniec.
-No i jak ty sie teraz z tego wytłumaczysz? ja to na miejscu tej małej wpakował bym cię do więzienia na parę latek. - Naigrawał się mężczyzna.
-Maz to wcale nie jest śmieszne! Właśnie porwałem, NIE! Porwaliśmy niewinną dziewczynę... i.... i... nie wiem co teraz. - Młodszy widać już że się załamywał jednak starszy wydawał się niewzruszony.
-Ehhhhh Rubinku, czy ja muszę się wszystkim zajmować? - Westchnął starszy.

Ana nie wiedziała, co się w okół niej dzieje. CHOLERA! Co jest? Nie wiedziała, gdzie się znajduje. Co to za gadki? Kto w ogóle teraz rozmawia?
Postanowiła przez chwilę się nie odzywać. Porwano ją? Nie!!! Nie może zawieść Katana! Nikogo nie może zawieść! Znowu coś się stało, niee... nie mogla się przez ten moment opanować.
-WYPUŚĆCIE MNIE!!! wrzasnęła głosem rozdzierającym uszy.
-Nie chcecie, żebym sama dokonała ucieczki! WYPUŚĆCIE MNIE!!! powtórzyła głośniej, próbując się wyrwać.
"MAO!!" wrzasnęła myślą. "Pomóż mi!! Porwano mnie!!!" nie wiedziała, do kogo ma się zwrócić o pomoc, a przecież w Krwawą wolała się nie zamieniać.
-Zabierać ode mnie łapy wy wstrętne potwory i wypuszczać mnie! Natychmiast!!! wrzasnęła ponownie, denerwując się coraz bardziej.

Gdy tylko otworzyła oczy zobaczyła przed sobą znajomą postać to był ten sam mężczyzna który stał przed ich domem. Krótkie blond włosy, całkiem przystojna twarz, brązowe niemal szkarłatne wielkie oczy, złoty kolczyk w kształcie krzyża w lewym uchu oraz złoty krzyż na piersi. Teraz widać było że pod czerwonym płaszczem miał na sobie ...... sutannę?!?!? Ksiądz?
Starszy miał zmierzwione brązowe włosy i brązowe oczy o szkarłatnym połysku. Kilkudnoiwy zarost i zwyczajne ciuchy chociaż widać było że jest umięśniony.
-No Rubinku zrób coś z tym bo teraz już jest za późno, widziała nas. - Westchnął nieco wkurzony starszy męzczyzna którego towarzysz nazywał Maz.
-Mówiłem ci już żebyś nie nazywał mnie rubinkiem! Jestem Crimson! - Mruczał z niezadowoleniem młodszy.
-No już dobrze braciszku nie wkurzaj się tak. - Uspokajał go Maz.
Blond włosy podszedł nieco bliżej łóżka.
-Już spokojnie, pewnie nie uwierzysz, ale nie chcemy ci zrobić krzywdy. - Rzekł zakłopotany chłopak.
-Jestem Crimson Wallker, a to mój brat Maxwell Wallker. - Przedstawił się z przyjaznym uśmiechem.
Jeśli są kryminalistami to straszliwie nieudolnymi.

Co to kurna jest? Żarty jakieś? Sutanna? Cooo?!
Nie rozumiała tylko, czy oni nie zdają sobie sprawy jak bardzo ją wystraszyli? Niech ją wypuszczą i dadzą sobie spokój, chyba, że chcą mieć prawdziwe kłopoty.
-Poznaję Cie... rzekła cicho.
-STAŁEŚ POD MOIM DOMEM!!! Psychopata! Morderca! Puść mnie! wrzasnęła znów. Zaczęła się miotać, ale po chwili uspokoiła ton.
-Ostatni raz proszę, wypuść mnie, albo inaczej zacznę rozmawiać. Nie interesują mnie msze ani psychopatyczne czatowanie pod domem. dodała po chwili w nerwach. Czekała na odpowiedzi, kiedy widziała tylko ich durne uśmieszki.
-K###WA, TO NIE JEST ZABAWNE! krzyknęła całkowicie zbulwersowana.

-No to trafiła ci się niezła złośnica Rubinku, aż dziw że nie jest opętana. W sumie też bym ją z jakąś czarownicą pomylił na twoim miejscu. - Śmiał się starszy.
-Maz przestań wreszcie ładnie cię proszę i bez twojego wkurzania mnie mamy kłopoty. - Mruczał blondyn.
-Spokojnie już cię uwalniam, ale pozwól mi najpierw wyjaśnić to nieporozumienie. - Mimo krzyków Anastazji mężczyzna starał się zachować spokój.
-Obiecuję że jak sie uspokoisz i pozwolisz mi wytłumaczyć to cię wypuszczę zgoda?
-I nie pozwiesz nas. - Dodał Maz.

Ana była wściekła przez komentarze tego całego Maza.
-Ciekawe, gadaj sobie jeszcze. fuknęła złośliwie.
Ana przestraszyła się, kiedy blondyn zbliżał się w jej stronę.
-Mów i wypuść mnie. rzekła znów z nerwami w głosie.

-No więc tak jak już wspominałem jestem Crimson Wallker. Jestem księdzem egzorcystą. Masz rację to ja kręciłem się wokół waszego domu. Wyczułem w tej okolicy sporo negatywnej energii która kłębiła się gdzieś dookoła wszego domu.
Obawiałem się że możesz być opętana, dlatego posunąłem się aż do tak drastycznych metod. Ale to nie wszystko. Ja i mój brat jesteśmy aktualnie na tropie potężnej wiedźmy która może znajdować się w tym mieście. Tropimy ją już od bardzo wana jednak to sprytna bestia. Potrafi przejąc nad kimś kontrolę i nakłonić go do swoich celów. Obawiałem się że mogłaś być jej ofiarą. Wybacz, musiałem mieć pewność. Cały czas jest krok przed nami, gdy już myślałem że coś mam okazało się to być ślepym zaułkiem. Jednak wiem że nie myliłem się całkowicie. Masz dar prawda? - Dopytywał z anielskim spokojem mężczyzna o jasnych włosach.

Ana nie rozumiała go dokładnie, ale uważała, że to chyba chodzi o tego anioła, co kiedyś nawiedził Anę. Lub o to coś, co męczy Steina...
-Ja na pewno nie jestem, ale przyszła do mnie kobieta, której mężem jest profesor Stein. I mówi, że coś go nawiedza i ja mam niby pomóc... ale nie, ja nie chcę mieć kontaktu z tym człowiekiem.. rzekła smutno.
-Nie jestem opętana, szłam tylko na spotkanie z kolegą, którego mam oprowadzić po uczelni. Więc możesz mnie puścić. dodała sucho i krótko.

Crimson spojrzał na swojego towarzysza porozumiewawczo.
-Kim jest dokładnie ten Stein? - Dopytywał.
Tym czasem jego delikatne dłonie odwiązały węzły krępujące Anastazję.

Dziewczyna spojrzała na niego ze smutkiem.
-Psychopatą. odpowiedziała chłodno.
Kiedy odwiązano od niej węzy, od razu się uniosła i usiadła.
-Mogę już iść? spytała, łagodząc jednocześnie ton podczas rozmowy. Nie krzyczała już, mimo to nie miała zaufania do obojga.

-Psychopatą? To chyba nie nasza działka zatem. - Zamyślił się Crimson. Po chwili spojrzał na Anastazję i podał jej swoją wizytówkę.
-Jak by coś się działo to daj nam znać, znamy się na swojej robocie. Zajmujemy się wypędzaniem duchów i wszelkimi zjawiskami nadprzyrodzonymi. Puki co uważaj, wiedźmy to bardzo paskudny gatunek. - Dodał jeszcze w przestrodze.
Oddał jej kurtkę i wszystkie jej rzeczy.

-Owszem, psychopatą. skwitowała.
Wzięła wizytówkę i spojrzała na nich obu.
-Mhm... wydukała i wzięła rzeczy. Szybko się ubrała i chciała wyjść.
-Do widzenia.. rzekła i szybko wyszła.
Pobiegła pędem w stronę miejsca spotkania. Spojrzała na telefon. Co?! 20?! O cholera. Musi go koniecznie przeprosić. Chyba wie, co zrobi.
Pobiegła w stronę domu Katana. Początkowo strasznie się bała i chciała się wycofać. Zapomniała, ma przecież numer. Odeszła kawałek dalej i zadzwoniła do niego.
-Ym... dzień dobry, panie Katanie, z tej strony Anastazja... wiem, że to nietypowe że dzwonię ale chciałam poinformować, że, no... yhm... trochę głupia sytuacja, bo zostałam jakby porwana... emm... wiem że to głupie.. i nie mogłam przyjść i spotkać się z Jukim.. wiem, że pan pewnie mi nie dowierza, ale to prawda i sama ledwo wierzę w to co właśnie się wydarzyło, ehm... czy mogłabym na chwilę Jukiego do telefonu, jeśli jest? Byłoby mi miło, a nie mam do niego numeru... rzekła zawstydzona i zakłopotana tym wszystkim.

Po drugiej stronie w natłoku słów dziewczyny mężczyzna nie zdązył nawet powiedzieć słucham.
-Nie wiem o co ci chodzi młoda damo ale może dla Jukiro bedzie to miało więcej sensu. Nie mogę go poprosić do telefonu gdyż jestem po za domem, do tego dzwonisz w bardzo niedogodnej chwili. - Rzekł trochę poddenerwowany.
-Kto dzwoni skarbie? - Dało się słyszeć jakiś chyba damski głos w tle.
-Weź kartkę i zapisz sobie numer Jukiego. 363 11 24, a teraz wybacz jestem zajęty. Dowiedzenia. - Rzucił lekko nieuprzejmie.

Ana tylko odłożyła słuchawkę, wiedziała, że Katan tak czy siak zawsze pozostanie zimny.
Ana miała w sobie to, że umiała coś szybko zapamiętać. Więc nie musiała numeru zapisywać, bo go dokładnie zapamiętała. Zadzwoniła po chwili do Jukiego podenerwowana.
-Juki, to ja, Anastazja. Przepraszam Cię najmocniej, ale nie mogłam się pojawić... a powód jest, w który i tak nie uwierzysz... wzięła wdech. -Ktoś mnie jakby porwał w drodze... tak, na pewno w to nie uwierzysz... ale to prawda. Nie pamiętam dobrze, ale wiem, że oberwałam i nagle obudziłam się gdzie indziej... tak czy siak... przepraszam strasznie, że mnie nie było.. możemy przenieść to na jutro? rzekła z drżącym głosem, była strasznie roztrzęsiona.

Niestety odebrała jej jedynie automatyczna sekretarka. No ale cóż zrobić. Chłód rozpraszał sie po całym jej ciele. Było już ciemno a wiatr z ostrymi drobinkami śniegu uderzał o jej twarz prawie ją raniąc. i cóż teraz? Jukiro nie odpowiada a droga do domu daleka. (młahahahaha XD)

Ana w końcu postanowiła wrócić do domu i dać sobie spokój, jutro go przeprosi. Zadzwoniła po taksówkę bo nie chciała już chodzić o takiej porze samotnie.
Jadąc w taksówce oglądała się tylko przez okno. Dojechała, zapłaciła i wyszła. Weszła do domu zmęczona i wciąż przerażona, do tego zamarznięta. U progu zastała Sabi. Od razu do niej podbiegła.
-Miałaś rację... ten facet, który stał przed naszym domem to psychopata... rzekła przerażona.
-A, i niestety... nie udało mi się spotkać z Jukim. Jutro z nim porozmawiam... i odeszła w stronę sofy, przed tym ściągnęła kurtkę i buty i usiadła, trzymając się za brzuch.

Sabi była równe zaskoczona jak Katan po otrzymaniu podobnej wiadomości.
-Co? Ale jak to? Skąd wiesz że to był psychopata? Spotkałaś się z nim? - Dopytywała nie odstępując Anastazji ani na krok.
-I co się stało że nie spotkałaś się z Yukim? - Dopytywała. - Nie przyszedł?
W tej chwili przyszedł Kyoishi.
-Hej skarbie, i jak było na spotkaniu z Jukim?

Ana nie wiedziała, co ma powiedzieć. Nie chciała znowu robić zamieszania.
-Ja... no... nie udało się spotkać.. rzekła pospiesznie i wstała, ruszając do pokoju, jakby chciała uniknąć pytań. Oparła się o parapet i lekko się wypięła, wyglądając przez okno w strachu.

Sabi stwierdziła że może lepiej już o nic nie pytać wnioskując po reakcji Any. Za to Kyo zrobił gorące kakao i przyszedł do Anastazji.
-Może kakao poprawi ci humor, po za tym wyglądasz na przemarzniętą. - Podszedł bliżej i okrył ją ciepłym kocem.
-A teraz opowiedz mi spokojnie co się stało i czemu mam zabić tego całego Jukiro. - Rzekł przyjaźnie.

Ana była roztrzęsiona i nie chciała zbytnio rozmawiać.
-Dziękuję. rzekła słodko.
- To nie Juki, i tak nie udało mi się z nim spotkać.. wydukała cicho.
-Ale nie chcę Cię zamęczać tymi głupotami... to i tak wszystko nie ma sensu.. powiedziała tak, jakby dostała depresji. To wszystko mocno ją przygniotło i nie wiedziała, co robić. Gubiła się w tym wszystkim i nie umiała odnaleźć końca.

Nagle Kyo wyrwało się przeciągłe i triumfalne "yesss" gdy tylko usłyszał że nie spotkała sie z jego rywalem, jednak po chwili wrócił do bycia słodkim i czułym sobą bo przecież za to go kochamy.
Przytulił ją do siebie tak że czuła jego ciepło.
-Kotku nic co ciebie dotyczy nie jest dla mnie głupie. Wiesz że możesz mi powiedzieć o wszystkim prawda? - Rzekł słodko po czym spojrzał jej głęboko w oczy.