Na wieki razem - Anastazja

-Cholera, Sabi, uważaj, bo ten morderca lada po mieście! krzyknęła. Wzięła zakupy, chodź szło jej ciężko. -Sabi? Masz go? spytała.

-Oj tam chyba nie przejmujesz sie jakimiś zmyślonymi mordercami co? Większość tego co mówią w telewizji to stek bzdur. - Skwitowała Sabi odkładając zakupy.
-Nie nie złapałam go. Trzeba będzie wybrać sie na ten mróz i go poszukać. Ubieraj się, Kyo nie będzie zachwycony jesli zgubimy jego ukochanego kota. - Westchnęła Sabi.

-Prosił, bym nie wychodziła... trochę się wahała. -Może wróci... pewnie Kyoishi go znajdzie. powiedziała.

Niestety mały czarny futerkowiec gdzieś wsiąknął i nigdzie nie było go widać.
Sabi opatuliła sie mocniej kurtką.
-To trzeba go poszukać. Ja pójdę w tamta stronę a ty idź tam. Gdzieś musi być. Jak go znajdziesz to zadzwoń do mnie na komórkę. To do zobaczenia. A tak która pierwsza go znajdzie dostanie kubek gorącej czekolady bo kupiłam. - Zaśmiała sie Sabrea odchodząc.
Robiło się coraz zimniej i coraz ciemniej, Anastazja nagle zaczęła żałować że mieszkali w tak spokojnej i opustoszałej okolicy domków jednorodzinnych otoczonych lasem na skraju miasta.

-Kici, kici... wołała. -Nie ma go, wracam do domu.. Za nim jednak ruszyła, zadzwoniła do Sabi.
-Sabi? Znalazłaś go? Ja nie mogę go znaleźć. Zadzwonię do Kyo i po prostu mu powiem. powiedziała do Sabi przez telefon.

-Nie znalazłam go jeszcze. A co jesli ten biedny domowy kanapowiec zamarznie gdzieś na dworze. Poddaj sie jak chcesz ale ja szukam dalej. - Rzekła Sabi po czym odłożyła słuchawkę.
Anastazja nie zauważyła nawet jak daleko od domu odeszła. wszędzie w domach było ciemno nagle za sobą dojrzała jakąś chwiejącą się postać. Była ubrana cała na czarno w czarnym płaszczu i szła jak gdyby była pijana. Ehhhh to na pewno tylko jakis pijak. Jednak postac była szzupła i niezbyt wysoka, idąc tak chwiejnym krokiem nie wyglądała groźnie ale w tych ciemnościach wszystko wydaje sie być groźne. Eeeee czekaj czy ona coś za soba ciągnie? Co to? Patyk? Chyba nie... oby nie zwłoki..... O_O eee żartowałam XD
Tak czy inaczej postac szła gdzieś z tyłu wolno za Anastazją.

Anastazja niespokojnie oglądała się za siebie. Zadzwoniła do Kyo.
-Wiesz, Kyo, bo... Black uciekł kiedy Sabi wróciła ze sklepu no i ten... zgubiłam się. rzekła dość niepewnie.

-Spokojnie, zobacz na tabliczkę na jednym z domów a powiem ci gdzie jesteś. Nie martw się o Blacka. Nie jest głupi sam wróci. -Rzekł chłopak. -Tylko uważ....#### - Nie dokończył bo coś nagle przerwało. Dopiero teraz Anastazja zdała sobie sprawę ze postać która z nią spokojnie wolno z tyłu szła zniknęła gdy ta się obróciła by na nią spojrzeć. W tej samej chwili wyłoniła sie tuż przed nią. Ana zapamiętała tylko błysk wielkich pustych szarych oczu. Po chwili upadła na ziemię. Postać nawet nieco mniejsza od niej stała teraz przed nią, twarz miała zakrytą kapturem. Trzymała w dłoniach wielki czarny... miecz? O,o
Właśnie chciała sie nim zamachnąć na leżącą na ziemi Anę.

To był duch... Steina?! Anastazja spojrzała niepewnie. Była bezbronna.
-Wiem, kim jesteś. Nie ukrywaj się. powiedziała. -Nie musisz mnie zabijać, bo i tak nic Ci to nie da. powiedziała spokojnym tonem.

Miecz po chwili przeleciał tuż przed jej twarzą po czym wbił się w ziemię tuż obok niej. Postać oparła się na mieczu oddychając ciężko. Miecz był tak wielki że postać wciąż stała opierając sieo niego. To była jej szansa mogła uciec. Miała niewiarogodne szczęście. Ale czemu ten ktoś nie zabił jej tym mieczem. Miał przecież okazję.

Anastazja się podniosła. Otrzepała się ze śniegu.
-Kim jesteś? spytała. Jeśli zacznie ją gonić, ona bez problemu ucieknie, jest sprawna fizycznie, jednak jest krótkodystansowcem, ale uda jej się uciec gdzieś daleko.

Postać po chwili przestała dyszeć i ruszyła w pogoń za Anastazją. An była znacznie szybsza, tamta postać wyglądała dośc anorektycznie, wyglądała wręcz na chorą. Jednak ku przerażeniu dziewczyny zamachowca rozwinął skrzydła, wielkie czarne niczym stworzone z mroku. Stworzenie, bo człowiekiem juz go chyba nazwać nie można wzbiło się w powietrze po czym przymierzało sie do kolejnego cięcia mieczem tym razem przejechało po kurtce Anastazji rozcinając ją, na szczęście kurtka była gruba i nie udało mu się zranić dziewczyny. Jesli Ana kiedyś wierzyła w jakiegoś Boga... to teraz powinna sie do niego modlić bo stworzenie po raz kolejny pikowało do ataku z powietrza.

Anastazja była bardzo szybka. Modliła się w duchu, aby jej to coś nie zabiło.
-Stój! krzyknęła. -Nie zabijaj mnie! Kim jesteś?! krzyknęła do niego. Była też mistrzynią uników, więc mogła miecz uniknąć schylając się czy też odskakując w bok. Mogła też zamienić się w Krwawą i ta postać mogła przez nią zginąć.

Anastazja poczuła mocne uderzenie i straciła przytomność lecz nim to nastąpiło zobaczyła jakąś postać, była to chyba kobieta ze skrzydłami z czarnych piór ale pióra zdawały sie być stworzone z jakiejś smolistej energii. Nie widziała później wiele ale postac anioła zaatakowała i przepędziła od niej napastnika.
Anastazja obudziła się jakis czas później. Siedział przy niej Black straszliwie zawodząc miauczeniem żeby sie obudziła.

-Black, znalazłeś się! Chodź tu do mnie. wzięła i go przytuliła. -Gdzie dom... pytała się w kółko. A gdzie Kyoishi? Sabi? Rociel? Katan? Wzięła Black'a na ręce i zaczęła iść w kierunku domu. Na szczęście była dość blisko, bo poznawała tabliczki z innych domów.

W końcu dotarła do upragnionego domu, po paru minutach wróciła też zziębnięta Sabrea.
Kyoishi powitał je w przedpokoju.
-Boże dziewczyny wiecie jak się o was zamartwiałem! - Wrzasnął od progu Kyo.

-Spójrz, mam podartą kurtkę, straciłam przytomność ale Black mnie obudził po paru minutach zapewne. była strasznie zziębnięta. Położyła Black'a na podłogę, by mógł również się ogrzać. Usiadła na kanapie ciężko dysząc i łapała się za głowę.

-Gdzieś ty ją podarła? O gałęzie? Płot? A mówiłem ci żebyś została w domu! To nie! Od razu trzeba było do mnie zadzwonić, wracał bym to bym go poszukał. Ale oczywiście nikt mnie tu nie słucha. - Zbulwersował się Kyoishi.
-Ojjj to moja wina, przeze mnie Black uciekł i to ja chciałam go szukać. Ale patrz wszyscy cali a kot sie znalazł nie? - Próbowała się jakoś wytłumaczyć.

-Nie... podarła się... dobra, nieważne. wstała zdenerwowana i zmarznięta i poszła do pokoju. Miała zdjęte buty więc walnęła się na kanapę. Leżała na boku i lekko szlochała, no cóż, nie umiała się już opanować.

Kyoishi odetchnął głęboko po czym usiadł obok niej.
-No już dobrze, przepraszam że na ciebie nawrzeszczałem, ale po prostu się o ciebie martwiłem. Już dobrze. Co sie stało skarbie? - Dopytywał głaszcząc ją po policzku.

Anastazja usiadła przed Kyoishim.
-Mam nadzieję że mi uwierzysz... wydukała. -Więc tak, szłam i szukałam Black'a. No i jakieś coś za mną szło, nie było widać twarzy, ani nic. Kiedy rozmawialiśmy przez komórkę, to coś zniknęło i pojawiło się przede mną, popychając mnie i upadłam. Miecz przeleciał mi nad łbem. To coś dyszało. Uciekłam. Biegłam bardzo szybko, że mnie nie dogoniło. Nagle po prostu dostało skrzydeł i uderzyło mnie mieczem, przecinając kurtkę. Zemdlałam. I potem obudził mnie Black. i znów się zaszlochała.

Kyoishi zrobił nieco głupia minę próbując się uśmiechnąć.
-Ale skarbie wiesz że ludzie nie mają skrzydeł, po za tym mordercy raczej nie używają mieczy, to przeżytek. Ale rozumiem skarbie że ostatnio dużo przeszłaś. Musisz bardziej na siebie uważać. Rzekł spokojnie po czym ucałował ją w czoło.
-No już kładź się spać jest już późno, a to był ciężki wieczór. Zobaczysz jutro poczujesz się lepiej. Jestem pewien. - Rzekł ze spokojem i delikatnym uśmiechem. Kyo miał to do siebie że nawet gdy stał przed nim anioł i tak pozostał by sceptyczny i twierdził że da sie to jakoś wytłumaczyć. I dobrze bo dzieki temu miał trzeźwy umysł nawet kiedy inni poddawali się szaleństwu i panice.

Anastazja złapała go za rękę. Była już tak zmęczona, że przebrała się na oczach Kyo. Może nie powinna, ale już nie miała siły. Usiadła jeszcze na chwilę i się położyła, czekając, aż Kyo zaśnie tuż obok niej.

Kyo ucałował ją czule na dobranoc.
--Dobrej nocki skarbie, odgonię od ciebie wszystkie złe sny. - Rzekł czule zasypiając obok niej.

Anastazja w nocy się wierciła, ale nadal była mocno wtulona w ciało Kyoishiego. Kiedy miała znów koszmar, gwałtownie uniosła się, opierając o dłonie. Po chwili głęboko oddychała. Ponownie uwaliła się na łożu obok Kyoishiego, łapiąc go za rękę. Kiedy leżał na plecach oparła głowę o jego ramię.