Na wieki razem - Anastazja

Ten zaś całował ją najpierw po szyi później schodząc coraz niżej aż doszedł do piersi, dotykał ich, bawił się nimi, całował i pieścił rozchylając jej bluzkę. Kochał jej dotyk, kochał bliskość jej ciała, reszta świata zdawała się nie istnieć w tej chwili. Liczyła sie tylko ona, jej jedwabista skóra i czuły dotyk.

Anastazji było miło, dla niej liczył się Kyoishi, to, jak był blisko niej było wręcz cudowne. Uśmiechała się mając zamknięte oczy.
-Mmm... dobrze mi... z Tobą. powiedziała. Złapała go za rękę, a potem wzięła i położyła na własnej piersi. Sama zaś gładziła rękoma jego klatkę piersiową.

Kolejna piękna noc kiedy byli razem zakończyła sie niestety ze wschodem słońca. Jednak tym razem Anastazja mogła obudzić się obok Kyo, ten nie uciekał jak zwykle by przygotować śniadanie. Dziś była sobota, dzień w którym nic nie musieli i o nic sie nie martwili.
Kyo leżał obok Anastazji tuląc ją do siebie i czule otulając kołdrą, czekał aż jego ukochana się obudzi by powitać ją pocałunkiem złożonym z miłością na jej ustach.

Anastazja otworzyła oczy. Spojrzała błogo na Kyoishiego. Uniosła lekko głowę.

-Witaj moja pani. Jak się spało? - Zapytał gładząc jej włosy. Pierwsze promienie słońca wdzierały się do pokoju przez wielkie okna. Kuro i Black spały obok Kyo zwinięte w kuleczkę.

-Bardzo dobrze. A Tobie? spytała i ucałowała go bardzo czule w usta. Anastazja położyła rękę na ciele Kyoishiego.

-Spałem jak aniołek przy moim małym aniołeczku. - Rzekł całując ją czule. Leżeli tak razem jeszcze przez jakąś godzinę po czym Kyoishi wstał i zrobił śniadanie. Przyniósł je Anastazji do łóżka.
-Smacznego skarbie. A teraz ja muszę zająć się pracą. Jeśli możesz zrób coś na obiad, albo zamów na wynos. Pieniądze masz w puszce na kominku. - Ucałował ją i wyszedł do swojej pracowni w piwnicy.

-Dobrze, skarbie. odpowiedziała i zaczęła jeść. Nie zdążyła podziękować bo Kyoishi zdążył pójść do pracowni, ale i tak już zjadła. Odniosła wszystko do kuchni. Umyła talerze i odstawiła na miejsce. "Ciekawe, jak tam Sabi... pójdę do niej na górę." pomyślała.
Wchodziła na górę po skrzypiących schodach i zapukała do pokoju Sabi, kiedyś zamieszkiwanego przez nieżyjącego teraz Mao.

Przez chwilę miała wrażenie ze słyszy jakąś rozmowę dobiegającą z pokoju Sabi, czyżby miała gościa?
Po chwili drzwi się otworzyły.
-Witaj Ana. Chcesz zobaczyć jak się urządziłam? - Zapytała przyjaźnie.

-Jasne, pochwal się. powiedziała. Jeszcze za nim weszła, powiedziała: -Sabi, ale możesz też korzystać z kuchni, łazienki. i czekała, aż zobaczy wnętrze.

Okazało się iż w środku po za Sabi nikogo nie było. Anastazja sie przesłyszała? A może to radio lub telewizor? A może rozmawiała przez komórkę? Trudno stwierdzić. Sabi już na dobre rozgościła się w pokoju, wszedzie stały ładnie ułożone książki, podręczniki i notatki, parę osobistych szpargałów takich jak szklany wilk, figurka smoka siedzącego na czaszkach i tym podobne.
Co rzucało się od razu w oczy to mała zielonkawa klatka w której siedział jakiś szary gryzoń.
-Wiem że mogę z nich korzystać, rano zanim wstaliście zrobiłam sobie już śniadanie i zostawiłam serek w lodówce. A i to jest Silver Light mam nadzieję że to nie problem aby tu została. Jest nie problematyczna nawet nie zauważycie że ze mną mieszka. - Rzekł pogodnie dziewczyna biorąc gryzonia z klatki i kładąc go sobie na ramieniu.

-Jasne, nie ma problemu. rzekła. -No, ładnie się urządziłaś! Bardzo estetycznie wygląda. Fajnie, że tu mieszkasz. powiedziała. -Tylko nie puszczaj jej po domu, bo tutaj biegają koty Kyoishiego. rzekła po chwili namysłu.

-Spokojnie, nie będę. Po za tym też się cieszę że mogę tu mieszkać, czynsz nie jest taki wysoki i towarzystwo miłe. - Rzekła z uśmiechem.
Następne dni biagły tym samym rytmem, Kyo wstawał rano szedł do swojej pracowni, siedział tam do nocy często zapominając o całym świecie, zapominał o obiedzie, o piciu o spaniu. Tylko tam siedział i pracował. Gdyby nie to że Anastazja czasem przynosiła mu coś do jedzenia odrywając go chociaż na chwilę od pracy pewnie nic by nie jadł. Cały dom był na głowie Anastazji której dni mijały na herbatce lub piwie z nową koleżanką. Od czasu do czasu dostawałą drogie prezenty od Kyo, skąd on biedny student miał na to wszystko pieniądze. (możesz sama napisac co od niego dostałaś). Kwiatami i podarunkami próbował jakoś jej wynagrodzić to że nie miał już praktycznie dla niej czasu. Jednak zapewniał że jak tylko skończy, a twierdził ze jest już blisko to wynagrodzi jej wszystko. Z czasem jednak było coraz gorzej, praktycznie nie opuszczał swojej pracowni, co owocowało tym że zaczął omijać zajęcia. Mimo że nigdy wcześniej tego nie robił, był bardzo obowiązowy przecież.
Był już piątek. Anastazja szła właśnie na zajęcia profesora Roshiela.
-A cóż to się stało z moim ulubionym uczniem? -Dopytywał Roshiel. - Od dawna nie widziałem go na zajęciach. Nie przychodzi już nawet po ciebie po zajęciach.

-Jest po prostu bardzo zajęty ostatnimi czasy. Ale postaram się z nim porozmawiać. Anastazja modliła się tylko o koniec zajęć. Chciała wrócić i z nim porozmawiać, obawiała się, że spotka go to, co Mao. Błagalnym spojrzeniem wpatrywała się w zegarek.

W końcu zajęcia się zakończyły, gdy wróciła do domu zastała Kyo w kuchni. Pił sobie mleko prosto z kartonu. On perfekcjonista, pedant i pił z kartonu zamiast nalać sobie do szklanki? Coś było na pewno nie tak. Ale nie to było najgorsze, gdy Anastazja na niego spojrzała bardzo jej kogoś przypominał, wychudzony, potargane włosy, mocno podkrążone oczy. To podobieństwo było aż przerażające.
-O hej skarbie jak tam dzionek? - Zapytał słodko, odstawiając mleko.

-Kyoishi?! podeszła przerażona. -Co się z Tobą stało? wyglądała na niesamowicie przestraszoną, jej serce biło niesamowicie mocno. Nie, nie, nie, trzeba to postawić na nogi, trzeba! Była taka rozczarowana i zdezorientowana, po prostu wszystko się teraz rozbiło na małe cząsteczki i Anastazja właśnie stoi na nich i musi je poukładać.

Kyo sppjrzał na nią jak na wariatkę nie wiedząc o co jej chodzi.
-Eeee zrobiłem coś nie tak. Przepraszam za to mleko ale to końcówka to pomyślałem....
Wyglądał na zdezorientowanego, on nie dostrzegał żadnych zmian. Wszystko było tak jak zawsze, przynajmniej w jego mniemaniu.

-Opuszczasz zajęcia, praktycznie w ogóle Cię nie ma, ciągle jesteś zajęty... co jest z Tobą?! była zła, no bez przesady! Jeszcze go spotka to co spotkało Mao, wspaniale. I co jeszcze?!

-Spokojnie, pracuję dla profesora Steina. To mój klucz do przyszłości, jeśli uda mi się rozwiązać ten problem molekularno-cząteczkowy i wyodrębnię gen X na pewno wreszcie mi się uda. Jestem już tak blisko największego naukowego odkrycia wszech czasów. Nie cieszysz sie razem ze mną? Zarobię miliardy! I będę mógł ci kupić co tylko zechcesz. Robię to dla ciebie! Dla nas! Nie widzisz tego? To naprawdę ważne dla mnie. Jeśli tylko rozwiążę to równanie wszystkie nasze problemy się skończą. Chciał bym byś mnie wspierała w tym. To wszystko. - Rzekł ze spokojem po czym nastawił sobie wodę na kawę.

-Rozumiem, rozumiem... chociaż nadal była niespokojna. Podeszła bliżej i wystawiła ręce. -To kto mnie przytuli? spytała swoim słodkim i przyjaznym tonem. Uśmiechnęła się uroczo i czekała na reakcję Kyo.

Chłopak przytulił ją spokojnie po czym ucałował namiętnie.
-A teraz już o nic się nia martw. Pozostał mi tylko jeden problem i skończę tą pracę. Myślę że jutro już wszystko zakończę. To musi się udać. A teraz wybacz muszę wracać do pracy. - Odrzekł po czym wrócił do swej piwnicy.

Anastazja zrobiła kolację. Nie była pewna, czy zanieść jedzenie Kyo. Ale pomyślała, że powinien coś zjeść. Zeszła na dół do piwnicy i zapukała do pracowni.
-Kyo, mam dla Ciebie kolację. powiedziała przez zamknięte drzwi.

Kyo otworzył drzwi.
-Dziekuję skarbie. Na pewno bedzie pyszna. Rzekł spokojnie ucałował ją po czym ponownie wrócił do pracy.
Pracował całą noc. Rano przybiegł do Anastazji budząc ją przy tym.
-Ana! Ana wstawaj! Udało mi się! Udało! Słyszysz? - Krzyknął radośnie lecz nim dziewczyna zdążyła się przebudzić i zrozumieć się się dzieje Kyo już szykował sie do wyjścia. Spakował większość swoich papierów i wybiegł.
-Wrócę później. Pa skarbie. - Krzyknął tylko wybiegając radośnie w szaleńczym pędzie.
Cały dzień go nie było, zbliżała się już noc a jego wciąż nie było.
Sabi siedziała w kuchni i robiła sobie kolację.

Anastazja chodziła w kółko w kuchni.
-Gdzie on jest? No gdzie? Gdzie? Gdzie on jest? Gdzie jest? Gdzie? Gdzie? Gdzie? i powtarzała to sobie w kółko i łapała za głowę.

-Co się stało? Czyżby Kyo nie wrócił na kolację? - Zaniepokoiła się Sabi jedząc właśnie płatki z mlekiem przy stole.
-A dzwoniłaś do niego na komórkę? - Dopytywała.