Na wieki razem - Anastazja

Kyo niczego nie zauważył bo robił właśnie śniadanie. Niczego sie nie spodziewał pijąc swym zwyczajem kawę w kuchni.

Najgorsze było, że nikt nie widział chwiejącej się postaci. Anastazja tylko się zgarbiła jak zwierze gotowe do walki.

Koty prychały wściekle na czarną postać. Chrona wstała spokojnie z łóżka po to tylko by z przerażeniem trafić na czarną postać. Jednak nie krzyknęła nawet, a moze i lepiej bo to mogło by zaalarmować Kyo, a lepiej żeby nie zobaczył Anastazji pod postacią Krwawej Pani.

Anastazja czekała tylko na ruch mordercy. -Wynoś się, albo szybko tego pożałujesz... rzekła gniewnie. Rzekomy morderca wyciągnął nóż.
-NIGDY! wrzasnął, na tyle głośno, by i Kyo to usłyszał. Na prawej ręce Anastazji pojawiło sie ostrze.
-Nadal chcesz figlować? spytała wrednie. Machnęła mu ostrzem przed oczami.
Morderca przestraszył się widząc wyrastające ostrze z ręki dziewczyny. W końcu mocno go kopnęła, aż się przewrócił. Bała się, że nagle Kyo wpadnie i to zobaczy...

Chrona spoglądała na to wszystko wielkimi oczyma.
Kyo zaalarmowany ruszył w stronę krzyków.
-Co tu się dzieje? - Wrzasnął zdenerwowany. Na szczęście nie zdążył zobaczyć ręki Anastazji bo drobna dziewczynka wpadła mu przerażona w ramiona.

Morderca spojrzał na Kyoishiego i rzucił się na niego widząc, że Anastazja jest zbyt groźna. Dziewczyna od razu zareagowała, broniąc Chrony i powalając napastnika, jednak było ciężko, zanim upadł. Uderzyła go mocno w brzuch.

Kyoishi widząc co się dzieje spojrzał na Anastazję nie dowierzając. Chwycił wazon stojący na stoliku i uderzył napastnika w głowę tak aby ten stracił przytomność. Złapał za jedną ze swoich bluzek z szafki i zrobił z nich prowizoryczną linę do związania przestępcy.
-Ana zadzwoń na policję, ja go przytrzymam. - Wrzasnął do dziewczyny trzymając napastnika na ziemi.

Anastazja od razu pobiegła po telefon, ostrze zniknęło, oko wróciło do swojego dawnego koloru. Wystukała numer, wszystko opowiedziała i momentalnie znalazła się na miejscu policja. Weszła z pistoletami w dłoniach, napastnik leżał na ziemi w bezruchu. Zabrali go szybko do wozu. Jeden z funkcjonariuszy podszedł do trójki.
-Brawa dla Was. Szukamy go od dłuższego czasu. rzekł.

-To wszystko zasługa tej oto pięknej i odważnej damy. - Zachwalał Kyoishi.
Całe szczęście że Chrona odwróciła uwagę Kyo bo z pewnością zobaczył by ostrze wychodzące z dłoni Anastazji.

Anastazja uśmiechnęła się na słowa Kyo.
-No to brawa dla Pani. Zamkniemy go w więzieniu. rzekł policjant i oddalił się od nich, ruszając do wozu i starannie zamykając za sobą drzwi. Anastazja chciała podziękować Chronie i ją przeprosić, czekała tylko, aż Kyo odejdzie i będzie mogła to zrobić.

W końcu wszystko się uspokoiło Kyo pozamykał dokładnie wszystkie drzwi i okna.
-No, no nie wiedziałem ze mam aż taką silną i waleczną dziewczynę. - Zaśmiał się Kyo rzucając się Anastazji na szyję.

-No widzisz! powiedziała do niego z uśmiechem obejmując go rękoma. Spojrzała na biedną Chronę. -Chrono, chodź do nas i też się przytul. i uśmiechnęła się.

Dziewczynka nie wiedziała jak się zachować jednak Kyo szybko chwycił ją za rękę i przysunął do nich.
Zdawało się że są już szczęśliwą rodziną.
-Dobra ja idę zrobić to zadanie na poniedziałek. A wy bądźcie grzeczne i nie otwierajcie nieznajomym. - Zaśmiał się Kyo.
Po chwili Chrona ruszyła do pokoju chwytając po drodze jednego z czarnych futerkowców. To dziwne jednak na początku kiedy tu przybyła koty prychały na nią i bały się jej teraz dawały ze sobą zrobić co tylko chciała.

Anastazja ruszyła za Chroną.
-Dzięki, że ukryłaś moją przemianę... i wybacz, jeśli Cię przestraszyłam. rzekła lekko przestraszona, no cóż.

Chrona spojrzała na Anastazję swoimi wielkimi błękitnymi oczyma. Zdawać by się mogło że z każdym dniem jej ślepia z szarego niemal białego przechodzą w coraz piękniejszy błękit.
-Ja wiedziałam. Od naszego pierwszego spotkania czułam że jesteś inna. W gruncie rzeczy jesteśmy całkiem podobne. - Rzekła z dziwnym lekkim półprzytomnym uśmiechem. Była taka tajemnicza. Tak mało o niej wiedzieli, a mimo to zdawała się być miłą dziewczynką.

Anastazja z lekka zaskoczyła się jej słowom.
-A mi właśnie nikt nie chce uwierzyć... mówiłam o tej postaci z mroku, ale nikt nie chciał wierzyć. Też tak masz? spytała, jakby właśnie rozumiały się najlepiej.

-Ja nie mówię o tym co widzę w mroku. Może dlatego że nie mam komu, a może po to by nie mieli mnie za wariatkę. Ja wiem że w ciemności czyhają potwory, nikt nie musi mi wierzyć. Wystarczy że ja wiem. - Chrona chyba rzeczywiście rozumiała Anastazję, chociaż nie pragnęła zrozumienia, nie chciała by jej wierzono. Może to jest jakiś sposób aby sobie z tym poradzić?
-Po za tym masz moc by odgonić cały mrok. Może nawet lepiej jeśli bliscy nie będą wiedzieli ile dla nich robisz?

Anastazja chwilę sie zamyśliła. -Masz rację. rzekła. Rozejrzała się po pokoju.

-Jesteśmy podobne. Widzimy więcej niż inni, i wiemy że ludzki strach przed ciemnością niejednokrotnie jest uzasadniony. - Rzekła spokojnie.
-Czy to znaczy że jesteśmy przyjaciółkami? - Zapytała dziewczynka z uśmiechem. - Bo chcę ci coś pokazać, ale tylko przyjaciółce mogę powierzyć mój sekret.

-Jesteśmy. rzekła spokojnie i z uśmiechem spojrzała na Chronę.

-Wiesz, ja nigdy nie miałam przyjaciółki. Całe życie byłam sama. Tylko z mamą i moim braciszkiem Raggim. - Rzekła nieco smutno po czym spojrzała na swój cień który padał na podłogę od jasnego porannego słońca.
-Ragnarok jest, był.... moim bratem bliźniakiem. Niestety zmarł przy porodzie. Jednak nigdy mnie nie zostawił... on jedyny. - Rzekła spokojnym i łagodnym głosem. Jej prawie szare na powrót oczy wpatrywały się w cień na podłodze.
Dopiero teraz Anastazja mogła dostrzec że cień wskazywał że Chrona nie była sama. Obok niej, czy raczej wyrastał z niej drugi cień. Co to do cholery jest?

Anastazja lekko się przestraszyła na ten widok, ale pozostała w bezruchu. Wpatrywała się tylko w wyrastający cień.

-Widzisz, jesteśmy podobne. Widzisz go tak samo jak i ja.
-Nie musisz się bać. Dobre wiem że możesz nas zniszczyć kiedy tylko zechcesz.... ale nie boję się. Nie boję się śmierci, widzę ją wszędzie dookoła. - Rzekła nieco się zbliżając, jej półprzytomny wzrok uciekał gdzieś w bok. Kto by pomyślał że ta dziewczyna skrywa tak wielką i mroczną tajemnicę. A może jest zwyczajnie obłąkana? Ale jak wyjaśnić w takim razie drugi cień?

Anastazja mogła działać w samoobronie, ale tego nie zrobiła.
-A powiedz mi, czemu leżałaś wtedy w śniegu? To była ta postać z mroku? spytała z zaciekawieniem.

Chrona nie miała najmniejszego zamiaru skrzywdzić Anastazji, nie wiadomo czy by potrafiła, w końcu była tylko małą i schorowaną dziewczynką. A fakt że widzi duchy a w jej ciele żyje duch jej brata nie czyniły jej przecież silniejszą.
-To było coś... coś o skrzydłach anioła. Chciało mnie skrzywdzić. Nie wiem co to było... - Odrzekła dziewczynka wyraźnie zasmucona wspomnieniem tamtej nocy.