Na wieki razem - Anastazja

Anastazja lekko się trzęsła z zimna i pocierała dłońmi o dłonie, mimo, że miała je w rękawiczkach. Miała kocyk w torbie.
-Chrono, nie jest Ci zbyt za zimno? spytała z lekkim niepokojem.

Chrona spojrzała na Anastazję zdziwiona pytaniem. Możliwe że nie przywykła że ktoś sie o nią troszczy. Uśmiechnęła sie ciepło. -Nie, nie jest. - Rzekła spokojnie. W pociągu było już cieplej, ogrzewanie jak działało tak działao ale przynajmniej było. Podróżnicy mogli spokojnie rozpiąć kurtki. Kyoishi nalał każdemu gorącej herbaty na rozgrzanie, i już po chwili zrobiło się znacznie przytulniej. Kyo wyciągnął jeszcze kanapki i ciasteczka a atmosfera zrobiła sie wręcz piknikowa. Nikogo nie dziwił nawet fakt że na dworze zamiast robić się coraz jaśniej robi sie coraz ciemniej. Do tego te puste przedziały mknące z dużą prędkością.

Anastazja była zmęczona, więc oparła głowę o ramię Kyoishiego i zamknęła oczy.

Kyo siedział zapatrzony gdzieś w dal. Patrzył zamyślony na mijające ich pola i budynki. Otulił Anastazję ramieniem i siedział w bezruchu by jej nie zbudzić. Chrona przyglądała się wszystkiemu z zaciekawieniem.

Nagle w przedziale pojawiła się jakaś postać, w czarnym ubraniu. Od razu zwróciła wzrok ku siedzącej trójce. Usiadła gdzieś dalej od nich i pilnie wszystkich oglądała i coś notowała. Cóż to za postać mogła być? Jakiś detektyw? Twarz miała zasłoniętą kapeluszem, czarny płaszcz, czarne buty i dżinsy. Sylwetka była umięśniona, widać było, że to raczej mężczyzna. Anastazja w końcu się obudziła i tylko rozejrzała po przedziale, wychwytując wzrokiem siedzącą postać. Przyglądała się jej, aż w końcu się lekko zaniepokoiła tym notowaniem i ciągłym obserwowaniem jej towarzyszów i siebie. Trąciła lekko ręką Kyoishiego.
-Widzisz tego faceta, co się tak na nas gapi i coś notuje? i wskazała wzrokiem siedzącą dalej od nich postać.

-Ehhh daj spokój, jakiś świr i tyle. Pełno tu takich. No chyba że masz coś na sumieniu. - Zasmiał się cicho chłopak, jednak jego baczne spojrzenie lustrowało ukradkiem postać.
-No już bardziej podejrzanie nie mógł sie ubrać. - Fuknał cicho sam do siebie Kyo.

-Masz rację. jednak Anastazja nie przestawała obserwować postaci. Nagle, rzekomy świr uniósł się i podszedł do miejsca, w którym cała trójka się mieściła. Anastazja jako pierwsza go zauważyła. Chłopak ściągnął z siebie kapelusz i rzekł:
-Kim jesteście? wysyłając im spojrzenie pełne tajemniczości. Jego uwagę przykuła Chrona, najpewniej o nią mu chodziło. Pogłaskał Anastazję po włosach, jednak dziewczyna odruchowo machnęła ręką i szybko cofnęła głowę.
-Zostaw mnie! fuknęła. Przyciągnęła Chronę bliżej do trójki, aby nic jej nie groziło.
-Co to za dziecko? Nie powinno być w Waszych rękach, lepiej je wezmę. rzekł.
-Zostaw ją, nie masz prawa jej ruszyć! burknęła Anastazja. Czarna postać nagle usiadła na kolanach Anastazji, ta zaczęła się szarpać, szybko go odpychając.
-Złaź ze mnie! burknęła z jadem.

Kyoishi zbulwersowany zachowaniem nieznajomego aż wstał.
-Czy pan już do reszty postradał zmysły?!?! Co pan sobie wyobraża?!?!? Jesteśmy tylko pasażerami i nie życzę sobie takiego zachowania! - Wrzasnął chłopak odpychając mężczyznę od Anastazji. Kyo nie był zbyt silny, jednak kiedyś trenował karate i do słabeuszy także nie należał.
Chrona się przestraszyła owego nieznajomego, ogólnie ciężko znosiła towarzystwo nieznanych jej osób, a jeszcze ciężej bliską ich obecność. Przytuliła się bardziej do Anastazji licząc że ta ją ochroni.
-Proszę nas zostawić w spokoju albo wezwę konduktora! - Rzekł stanowczo Kyo stając w obronie całej trójki.

Mężczyzna tylko pokiwał głową na jego słowa i cichutko się zaśmiał.
-Głupcze, chyba nie myślisz, że odpuszczę tak łatwo? spytał z pogardą dla Kyoishiego. Ów nieznajomy nagle wyciągnął nożyk, który pokazał Kyoishiemu. -Chcesz, bym wymuszał na Was? Raczej nie. pogroził. Nagle jednak pojawiła się jakaś kobieta, która wykrzyczała "Pomocy!", a na miejscu zjawił się konduktor i jego 'obrońcy', którzy szybko obezwładnili nieznajomego. Ten jednak, trzymając nadal nożyk, wyrywał się i w końcu go upuścił, jednak nóż wylądował na ręce Anastazji i po chwili zalała się krwią, jako że nie miała na sobie kurtki z powodu ciepła. Wydała z siebie syknięcie i sprzeczała się z chęcią zmiany w Krwawą Panią, coś się w niej budziło. W końcu wstała wściekle i niemalże rzuciła się na sprawcę jej bólu z pięściami w furią, na całe szczęście i konduktor złapał ją za ręce, co uniemożliwiło jej atak. Przekazał dziewczynę w ręce chłopaka, dał mu apteczkę.
-Nie martwcie się, wygonimy go za chwilę. W pierwszej klasie znajdują się moi dobrzy znajomi z policji, na pewno to załatwią. rzekł ze spokojem konduktor. Anastazja ciężko oddychała z wielkim gniewem.

Kyoishi trzymał przy sobie Anastazję. Tulił ją mimo jej gniewu by ja trochę uspokoić.
-No już, nic sie takiego nie stało. Tego świra zabiorą a to tylko niegroźna rana. Już spokojnie. opatrzymy cię. - Uspokajał ją Kyo. Wziął apteczkę i prawie siła próbował jej opatrzyć rękę i jakoś opanować jej napad szału.
Chrona spojrzała na Anastazję i jej wybuch złości z jeszcze większym strachem niż na szaleńca. Jej oczy zdawały się wyrażać głęboki strach i coś czego wcześniej tam nie było, wiedzę. Tak jakby wiedziała do czego omal nie doszło. Ale to na pewno tylko pozory.

Anastazja, wracając do siebie, zmartwiła się tym, że tak wystraszyła Chronę. Otrząsnęła się i tylko gniewnie spoglądała za wychodzącym. Nie wiadomo, czy ktoś to zauważył, ale jedno jej oko było nagle żółte i wróciło do jej zwykłego, niebieskiego blasku. Spojrzała na Chronę smutno, jakby mówiła "Przepraszam" i wróciła wzrokiem do pustego przedziału. Poczuła się przez chwilę jak morderca. Kobieta, która krzyknęła wróciła do pierwszej klasy, a przedział znów zrobił się pusty. Jeszcze dwie godziny drogi i dotrą na miejsce.
Po opatrzeniu ran Anastazja i Kyoishi usiedli na miejsce, jednak nagle zadzwonił telefon. To był tata Anastazji. Odebrała z niechęcią.
-Halo? powiedziała do słuchawki. W głosie nagle usłyszała szlochy i łkanie, niemalże duszenie się. Co tam się działo? Bawią się w miasto zmarłych?
-Kiedy będziecie? spytał spokojnie ojciec. Anastazja zdziwiła się jego spokojem, skoro w okół słyszalne były duszenia się, łkania i szlochy. A może to Ci, którzy żegnają jej mamę?
-Za dwie godziny, a co? Spytała z niepokojem.
-Bo za parę minut stypa będzie, przyspieszyło się widzisz... powiedział troszkę zdenerwowany tata.
-To czemu żeś nie zadzwonił? Teraz się już nie wrócimy, jedziemy w pociągu. powiedziała zbulwersowana Anastazja.
-Lepiej by było, jakbyście wrócili do swojego domu... Ty i Twój kochaś i kto tam jeszcze nie są mile widziani, więc... powiedział, znów spokojnie.
-Teraz mi to mówisz, nie można było wcześniej do cholery? burknęła do słuchawki.
-Trudno, nie przyjeżdżajcie, wróćcie się po prostu albo przenocujcie w jakimś hotelu. rzekł ojciec i po chwili się rozłączył. Anastazja wściekła odłożyła telefon i opowiedziała wszystko Kyoishiemu.

-Co? Nie rozumiem? Jak to nas tam nie chcą? Nie chce zobaczyć swojej jedynej córki? Nie rozumiem tego. to co robimy? Znajdziemy hotel czy wracamy? W sumie mi to obojętne teraz już. - Mruknął Kyoishi.
Chrona nieco się uspokoiła siedziała teraz spokojnie przy oknie obok Kyo, Anastazja siedziała przy przejściu obok chłopaka.
Mam dziwne wrażenie że Chrona zdawała sobie sprawę jakoś podświadomie z niebezpieczeństwa nie musiała nawet widzieć oka Anastazji.

-Chyba będziemy musieli wrócić... widzisz, mój ojciec najwyraźniej posłuchał się m.. nagle przerwał jej dokończenie zdania nagły sms. Nie wiedziała od kogo był, bo nie znała numeru, ale pisało tam:
"Twoja mama nie zmarła z powodu choroby, Twój tata i matka pomyśleli, że tak Ci się odpłacą za zostawienie ich w potrzebie i matka naprawdę żyje, a te łkanie co słyszałaś to były z magnetofonu.
Z poważaniem,
Piotr"
Anastazja od razu zorientowała się, co to za Piotr. Wskazała ręką telefon, aby Kyoishi to przeczytał. Wzięła wdech. Rozbolała ją głowa od tego wszystkiego.

Kyo aż złapał się za głowę.
-Dość tego! Tak nie powinni się zachowywać rodzice! Nie wiem jakimi ludźmi są twoi rodzice ale za przeproszeniem tak nie zachowują się normalni ludzie! Koniec z tym! Pierwszym lepszym pociągiem wracamy do domu. Nie chcą nas? Mówi sie trudno. - Zdenerwował się Kyoishi. O dziwo Chrona na jego wybuch złości nie zareagowała aż takim przerażeniem jak na Anastazję. Patrzyła tylko a nich pytająco.

-Widzisz, moi rodzice to dranie... powiedziała smutno. Zraniło ją to, że udawali tylko śmierć matki. To było naprawdę świńskie.

-Wysiadamy na pierwszej lepszej stacji i wracamy do domu. Nie martw się teraz ja jestem twoją rodziną. Ja, Katan i Chrona! - Rzekł pogodniej przyciągając do siebie bliżej zaskoczoną dziewczynkę.
Jednak dzięki temu rozbrajającemu uśmiechowi wszystko można było mu wybaczyć.

Anastazja przytuliła się do Kyoishiego, po chwili pocałowała w usta i powróciła do tulenia. Tak, uwielbiała się tulić. :v

W końcu pociąg zatrzymał sie na stacji w jakimś większym mieście.
-Dobra wysiadamy, stąd na pewno jakiś pociąg będzie wracał w nasze strony. - Rzekł Kyo pakując w pośpiechu rzeczy i ruszając do wyjście.

Anastazja wzięła za rękę Chronę, aż w końcu wszyscy wyszli. Po sprawdzeniu rozkładu wyszło, że za parę minut będzie pociąg, które jedzie w ich strony. W końcu nadjechał. Wsiedli. Ten również nie był jakoś specjalnie zapełniony. Anastazja rozsiadła się wygodnie.

Gdy złość minęła Kyo spojrzał na Anastazję pełnym zmartwienia wyrazem.
-Skarbie wszystko gra? Wiem że to pewnie dla ciebie trudne. Z resztą obojętnie jacy by nie byli to twoi rodzice. Może jednak chcesz z nimi porozmawiać? Taaaak... fakt trochę późno o tym pomyślałem jako że już jedziemy do domu. - Westchnął chłopak.

-Nie chcę z nimi rozmawiać. odpowiedziała. -Wszystko dobrze, nie martw się. uspokoiła go.

-Wybacz że się martwię, ale po prostu jestem twoim chłopakiem. - Westchnął Kyoishi.
Podróż przebiegała spokojnie, a z zabawniejszych rzeczy Kyo widząc zainteresowanie Chrony wszystkim co za oknem co chwila jej coś pokazywał i tłumaczył co to jest mówiąc jak do dziecka którego fascynuje cały świat, tak jakby widziało go pierwszy raz.

Anastazja tylko przytulała się do Kyoishiego. W końcu dotarli na miejsce. Spakowali się i wrócili do domu.

Wszystko zdawało sie być w porządku. Gdy dotarli na miejsce byłą już późna noc. Wszyscy byli zmęczeni tą całą podróżą.
Kyo zrobił kolację po czym wszyscy poszli spać.

Ranek nastał z wolna, śniadanie było na stole, bo Kyoishi w swym zwyczaju wstawał wcześniej od reszty. Anastazja wstała, ogarnęła się. Poszła do kuchni i zaczęła jeść. Niespodziewanie ktoś wtargnął do ich domu. Anastazja, zauważając tą osobę, przypomniała sobie, kto to. To był właśnie ten morderca, który ją ostatnio zaatakował. Od razu wstała. Teraz był moment, by zamienić się w Krwawą. Jej prawe oko zrobiło się żółte i świeciło.