Na wieki razem - Anastazja

Kyo zrobił zmieszaną minę po czym ruszył w stronę pokoju.
-Za dużo tego jak dla mnie, potwory, anioły i maltretowane dziecko w moim pokoju. Odpowiedź jest prosta, to dzieciak z ulicy, ktoś ją zaatakował i tak sie tu znalazła. Nie trzeba w to mieszać duchów, zjaw i innych dziwadeł. - Rzekł sceptycznie Kyo wkurzony całą tą bezsensowną jego zdaniem paplaniną, on w to zwyczajnie nie wierzył.
Za to profesor przysłuchiwał się z zainteresowaniem.
-Jaki anioł? - Dopytywał. Ten temat widac szczególnie go poruszył.

Anastazja usiadła oburzona.
-No Anioł, po prostu. Zawsze broni, kiedy mu się uda. powiedziała. -Ale mi nikt nie wierzy... powiedziała szeptem i złapała się za głowę.

-Jeśli chodzi o anioły, to ja ci wierzę. I wiem też że na niebie i ziemi sa rzeczy o których nam się nie śniło. Ale sam trochę nie rozumiem o co w tym wszystkim może chodzić. Wiem tylko że trzeba chronić ta dziewczynę. Nie wiem sam przed czym ale tego się jeszcze dowiemy.
Mam nadzieję że u was bedzie bezpieczna, ja spróbuję sie czegoś o niej dowiedzieć. Tym czasem zajmijcie się nią, dopilnuj żeby jadła i piła. Tu masz maść na rany i stłuczenia, i dopilnuj żeby brała te tabletki. Wierze ze jest w dobrych rękach. - Uśmiechnął się Rociel.
-Wiem że nie łatwo bedzie zdobyć jej zaufanie, i nie łatwo bedzie sprawić by się otworzyła ale jeśli okażecie jej trochę serca i zrozumienia na które to biedne dziecko zasługuje na pewno wszystko bedzie dobrze. A ja od czasu do czasu wpadnę zobaczyć czy wszystko w porządku. Plus jak sie czegoś dowiem to zadzwonię. Jeśli i wy czegoś sie powiecie, macie mój numer telefonu.

-Dobrze... wydukała niepewnie. Podeszła do Kyo zdenerwowana.
-I co, lepiej Ci już? powiedziała z ironią.

Kyo siedział w pokoju, wyszedł w tamtym momencie nie chcąc ich juz słuchać. Siedział przy dziewczynie i skrzywił sie na słowa Anastazji.
-Powiedzmy. - Odrzekł. -To co z wyjazdem? Nie możemy jej tu zostawić.

-Nie wiem, najwyżej nie pojedziemy i tyle. i usiadła dalej, podtrzymując się za głowę i opierając rękę łokciem. Potem oparła się na całych łokciach, przy tym krzywiąc ciało w dziwny sposób. Była trochę przewrażliwiona, no ale ludzie, ile ona przeszła? Wystarczy jej. Patrzała na sufit, raz robiła coś palcami, potem znów sufit, potem ściana przed nią. Wstała i podeszła do Kuro, który był dosłownie obok. Usiadła przy nim po turecku i głaskała go jedną ręką, drugą zaś opierała się łokciem o kolano i podtrzymywała głowę. Głęboko oddychała przez chwilę, potem tylko wydusiła z siebie ciężko powietrze.

-Ale powinniśmy jechać. Przecież to twoja mama. Mimo wszystko powinnaś tam być. Zabierzemy ją najwyżej ze sobą. Albo oddamy pod opiekę profesorowi. - Rzucił Kyo.

-To już lepiej dać ją pod opiekę profesorowi, on dobrze się nią zajmie. wstała i podeszła do Kyo po czym usiadła obok. Położyła własną dłoń na dłoni Kyoishiego i spojrzała mu w oczy. Czuła się trochę winna, no bo nie powinna mu zaprzątać głowy duchami, aniołami i innymi rzeczami. W końcu zebrała się na odwagę i gdy tak głęboko do oczu mu zajrzała, wyszeptała -Przepraszam, że Cię zdenerwowałam. i oparła głowę na ramieniu Kyoishiego.

Kyo westchnął głęboko i podrapał się w głowę.
-Wiesz od kiedy jesteśmy razem tyle się dzieje że nie jestem w stanie za tym wszystkim nadążyć. Eksperymenty, śmierć Mao, intrygi, ta dziewczyna i jeszcze twoje majaki. To nie to że ci nie wierzę, chcę ci wierzyć ale boję się że jeśli stracę swój rozsądek i zatracę się w wierze w jakieś paranormalne zjawiska oboje pogrążymy sie w końcu w jakimś szaleństwie. Większość spraw da sie racjonalnie wytłumaczyć, na przykład tak ze się przewróciłaś straciłaś przytomność i to wszystko ci się przyśniło. Nawet nie wiesz co ten chłód robi z ludzkim mózgiem.
Westchnął ponownie długo i ciężko.
-Ty nie chcesz jechać do domu prawda?

Anastazja słuchała słów Kyo w milczeniu. Miał rację, to wszystko było dziwne.
-Nic mi nie pozostaje, tylko Cię przeprosić... po prostu muszę to opanować albo Ci nie mówić. westchnęła po chwili i przytuliła się do Kyoishiego.
-Nie chcę... ojciec zawsze wstawia się za matką. I mnie się dostanie... nieśmiało to wypowiedziała z lekkim strachem.

-Cóż, teraz już nie będzie miał się za kim wstawiać. Zostałaś mu tylko ty. Myślę że w tak ciężkiej chwili doceni że przy nim jesteś. - Rzekł chłopak tuląc ją do siebie.
-Więc kiedy jedziemy? Powinniśmy coś jeszcze załatwić? - Dopytywał chcąc już jechać.

-Możemy już jutro pojechać. Zadzwonię dziś do ojca i mu powiem. rzekła, przymrużając oczy.

-Mam nadzieję że już dziś nie będzie żadnych problemów. Zamówię nam bilety. A ty zrób kolację jeśli możesz. - Rzekł ze spokojem po czym wstał i ruszył do komputera. Usiadł przed monitorem i sprawdzał właśnie pogodę.
Kuro przymilnie łasił się do nogi Anastazji.

-Dobrze.- i wstała, pogłaskała Kuro i ruszyła w stronę kuchni. Przygotowała coś pysznego, mianowicie, smaczne kanapki i sałatkę owocową oraz pyszną herbatę.

W kuchni siedziała Sabi i własnie przeglądała jakieś notatki.
-Słyszałam że jedziecie. Mam tylko nadzieję ze wrócicie na zajęcia. Profesor Roshiel by się zapłakał. A i zajmę się waszym domem jak was nie będzie. - Ostatnie słowa wypowiedziała nieco bardziej energicznie.

-Dziękuję. Postaramy się wrócić jak najszybciej. powiedziała. Kontynuowała przyrządzanie kolacji. -Zjesz z nami, czy już jadłaś? dodała po chwili.

-Już jadłam. Tylko uważajcie na siebie. Ja też pewnie wybiorę się na ten weekend do znajomych, ale na pewno wpadnę podlać kwiatki i nakarmić koty. To pa. - Rzekła dziewczyna uciekając do swojego pokoju.
Gdy Anastazja skończyła kolację i wróciła do pokoju zobaczyła że Kyoishi zasnął na kanapie. Widać musiał być zmęczony. Chrona siedziała na swoim łuzku wpatrując się ślepym wzrokiem w telewizor którego światło odbijało sie w jej wielkich pięknych oczach.

Anastazja wzięła koc i okryła nim Kyoishiego, sama zaś ułożyła się obok niego, wkrótce zasypiając.

Dziewczynka spojrzała na nich po czym przytulając się do jednego z czarnych futrzaków także zasnęła.
Rano Anastazję zbudził zapach świeżej kawy. Z kuchni dobiegały jakieś głosy. Była zaledwie 7 godzina a już w kuchni kręcił się Kyoishi. Chrona siedziała przy stole i jadła zrobioną przez niego jajecznicę.

Anastazja uniosła się i przeciągnęła. Poszła do łazienki i się ogarnęła, po czym ruszyła do kuchni.
-Dzień dobry. Jak się spało? spytała przyjaźnie. Zadowolił ją widok tego, że Chrona smacznie pałaszuje jajecznicę.

Kyo uśmiechnął sie na widok Anastazji. Odsunął jej krzesło i wskazał miejsce przy stole.
-Jak dobrze że już wstałaś. Chodź usiądź bo mam dylemat. - Zaczął nie przestając sie uśmiechać. Podał jej talerz z jajecznicą po czym dodał. - No mam dylemat. Nie wiem czy moja jajecznica jest tak dobra czy Chrona po prostu nigdy nie jadła jajecznicy. - Zaśmiał się podając Anastazji jeszcze kubek z herbatą.

Anastazja uśmiechnęła się szeroko na jego słowa. Zasmakowała jajecznicy.
-Jest wyśmienita, nie ma co tu wątpić dodała po chwili, pałaszując ochoczo zrobioną jajecznicę przez Kyo. Popiła trochę herbaty.

-Autobus mamy o 8:30 więc się pospieszcie. A i wczoraj nie zadzwoniłem do profesora. Chrona musi jechać z nami. Prosiłem już nawet Sabi ale ona powiedziała że tez gdzieś jedzie. No nic, Anastazja jesteś już spakowana? Sabi urzyczyła parę swoich ubrań Chronie ale jak będziemy w jakimś mieście przydało by się coś jej kupić. Nie moze dzień w dzień chodzić w tym samym. Po za tym nie miała nawet kurtki. Na szczęscie mamy uczynną współlokatorkę. - Westchnął Kyo.
Chrona trochę posmutniała, tak jakby jej wielkie błękitne slepia nie miały już dośc smutnego i przesiąkniętego od łez wyrazu.
-Przepraszam... - Wyszeptała cicho.

-Chrono, jedziemy do Stargardu na pogrzeb mojej mamy. Ale przy nas nic Ci nie grozi. I nie masz za co przepraszać. powiedziała spokojnie, uśmiechając się w stronę Chrony.

-Pogrzeb? - Jej cichutki łamiący się głos zdawał się brzmieć pytająco, ale może to tylko złudzenie. Nie wiedziała o tylu rzeczach, a o tylu nawet nie słyszała. Nigdy nie miał jej kto tego wytłumaczyć.
-No nic zbieramy się dziewczynki. Jeśli zaraz nie wyjdziemy to się spóźnimy. - Rzekł Kyo. Pomógł się ubrać dziewczynie po czym zabrał bagaże i ruszył do drzwi. Po paru minutach byli już na zewnątrz brnąc w puszystym śniegu który napadał przez noc. Droga na przystanek zdawała sie wiecznością, ale to z powodu wciąż padającego śniegu. Nim się spostrzegli podjechał autobus miejski który zabrał ich na dworzec PKP. W pociągu wszyscy byli już przemarznięci mimo grubych puszystych kurtek i wszelakich zabezpieczeń.
-No to czeka nas 5 godzin w pociągu. Lepiej się rozgośćmy. - Rzekł Kyo wyciągając termos z gorąca herbatą. Cały przedział był pusty. Było jeszcze dośc szaro ale to z pewnością przez wczesną godzinę i te ciemne chmury na niebie z których wciąz sypał biały puch.